هوازن و ثقيف بر سر مسلمانان ريخته و آنها را شكست دادند.

مسلمين رو بفرار گذاشتند سپس خداوند بحضرت رسول يارى كرد و آنحضرت استقامت ورزيد و فرار نكرد بالاخره مسلمانان فاتح شدند. طبرسى از اصحاب تفسير و سير نقل كرده كه حضرت رسول (ص) بعد از فتح مكّه بجنگ آنها شتافت قرآن مجيد در باره آن جنگ چنين گفته: حقا كه خدا شما را در جاهاى بسيار يارى كرد مخصوصا روز حنين آندم كه بسيار بودنتان شما را بشگفت آورده بود، امّا كارى برايتان نساخت و زمين با همه فراخى بر شما تنگ شد، و عاقبت رو بفرار گذاشتيد، سپس خدا آرامش خويش را بر پيغمبرش و بر مؤمنان نازل كرد و سپاهيانى فرود آورد (ملائكه) كه نديديد و كفّار را عذاب كرد كه سزاى كافران همين است (توبه: 25- 26).

دكتر محمد حميد اللّه در كتاب خود كه بنام رسول اكرم (ص) در ميدان جنگ بتوسط آقاى سيد- غلامرضا سعيدى ترجمه شده در باره محل حنين بسيار گفتگو كرده است طالبين بآنجا رجوع كنند.

حوب: گناه. وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلى‌ أَمْوالِكُمْ إِنَّهُ كانَ‌ حُوباً كَبِيراً نساء: 2 اموال يتامى را با اموال خود با هم نخوريد كه گناه بزرگى است در نهج البلاغه خطبه 212 هست:

«وَ اسْتَفْتَحَ التَّوْبَةَ وَ أَمَاطَ الْحَوْبَةَ».

باب توبه را باز كرد و گناه را از خود كنار نمود.

ناگفته نماند حوب بفتح اوّل و ضمّ آن هر دو بمعنى گناه آمده است (اقرب).

ابن اثير گويد حوب بمعنى حاجت آمده در دعا هست:

«إِلَيْكَ أَرْفَعُ حَوْبَتِي.

يعنى حاجتى» ولى ممكن است اين نيز بمعنى گناه باشد يعنى گناه خود را بسوى تو مياورم تا به بخشائى و نيز گويد: ابو ايّوب خواست زن خود را طلاق دهد حضرت فرمود:

«إِنَّ طَلَاقَ أُمِّ أَيُّوبَ‌