حليم مجموعا 15 بار در قرآن شريف استعمال شده، 11 بار در باره خداوند و چهار بار در باره ابراهيم، اسمعيل، و شعيب.

إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ‌ حَلِيمٌ‌ توبه:

114- إِنَّكَ لَأَنْتَ‌ الْحَلِيمُ‌ الرَّشِيدُ هود: 87.

حلى‌: (بر وزن فلس) زيور جمع آن حُلِي (بضمّ اوّل و كسر دوّم و بكسر اوّل و دوّم» است چنانكه در اقرب گفته است. وَ اتَّخَذَ قَوْمُ مُوسى‌ مِنْ بَعْدِهِ مِنْ‌ حُلِيِّهِمْ‌ عِجْلًا ... اعراف: 148 قوم موسى بعد از وى از زينت آلات خود گوساله‌اى ساختند. يُحَلَّوْنَ‌ فِيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ ... كهف: 31 در بهشت زينت داده ميشوند با دستبندهاى مخصوص از طلاى بخصوصى.

حليه نيز بمعنى زيور است‌ وَ تَسْتَخْرِجُونَ‌ حِلْيَةً ... فاطر: 12

حاميم: كلمه‌ حم‌ در اوّل هفت سوره از سوره‌هاى قرآن كريم واقع است و آنها عبارت‌اند از غافر، فصّلت، شورى، زخرف دخان، جاثيه، و احقاف. و در اوّل شورى كلمه‌ «عسق» بر آن اضافه شده است.

مفسّران درباره حروف مقطعه اقوال مختلف دارند و رواياتى نيز در اين باره نقل شده كه تنقيح آنها كار مفصّلى است. حبيب اللَّه نوبخت نويسنده كتاب ديوان دين معتقد است كه حروف مقطّعه در اوائل سور عنوان مطالب آن سوره‌هاست البتّه مختصر و منحوت عنوان.

بعقيده وى مطالب سوره‌هاى حم باستثناى سوره شورى، همه در باره حيات و موت است و «ح» در همه آنها مختصر حيات و «م» مختصر و منحوت موت يا ممات است.

آياتى چند از سوره‌ها را در باره حيات و موت شاهد آورده و از كشف الغمّه اربلى نقل ميكند كه امير المؤمنين عليه السّلام در صفّين براى جنگجويان خود شعارى اختيار كرد و فرمود: هر كه يكنفر را بكشد