كفّاره آن طبق آيه 89 مائده اطعام ده نفر فقير يا لباس ده نفر و يا يك بنده آزاد كردن است و در صورت عدم تمكّن بايد سه روز روزه بگيرد.

حلق: گلو. راغب در مفردات گويد: اصل‌ حَلْق‌ بمعنى گلو است و گويند: «حلقه» يعنى گلوى او را بريد سپس در قطع مو (تراشيدن) بكار رفته است. وَ لا تَحْلِقُوا رُؤُسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ ... بقره: 196 سر خود را نتراشيد (و از احرام خارج نشويد) تا قربانى بمحل خود برسد. آيه در باره كسى است كه محصور شده و قربانى را بوسيله ديگرى فرستاده است چنين كسى بايد بعد از اطلاع از ذبح قربانى سر بتراشد و از احرام خارج شود لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرامَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنِينَ‌ مُحَلِّقِينَ‌ رُؤُسَكُمْ ...

فتح: 27.

از اين مادّه فقط دو مورد فوق در قرآن يافت ميشود.

حلقوم: گلو. در اقرب گويد: حُلْقُوم بمعنى حلق است واو و ميم بر آن اضافه شده. فَلَوْ لا إِذا بَلَغَتِ‌ الْحُلْقُومَ‌ وَ أَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ‌ واقعه: 83 پس چرا وقتى جان بگلو رسيد و شما در آنوقت نظاره ميكنيد. اين كلمه فقط يكبار در قرآن بكار رفته است.

حلّ: (بفتح اوّل) باز كردن. (صحاح- مفردات) وَ احْلُلْ‌ عُقْدَةً مِنْ لِسانِي‌ طه: 27 گره از زبان من باز كن. حلول كه بمعنى نزول است اصل آن باز كردن بار وقت نزول است سپس در مجرّد نزول بكار رفته. مثل‌ وَ مَنْ‌ يَحْلِلْ‌ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوى‌ طه: 81 هر كه غضب من بر او نازل شود حقّا كه سقوط كرده است.

حلّ بكسر حاء بمعنى حلال استعاره از باز كردن گره (معنى اصلى) است مثل‌ هذا حَلالٌ‌ وَ هذا حَرامٌ‌ نحل: 116 (از مفردات) پس حلال آنست كه از ممنوعيّت باز شده است.