گويند: رجل حَرَامٌ و قوم حَرَامٌ (مجمع البيان) مثل‌ لا تَقْتُلُوا الصَّيْدَ وَ أَنْتُمْ‌ حُرُمٌ‌ مائده 95 شكار را نكشيد آنگاه كه در حال احرام هستيد. شخص در حال احرام را حرام و محرم گويند كه از چيزهائى (مُحَرَّمَاتِ إِحْرَام) ممنوع است.

إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فِي كِتابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ مِنْها أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ‌ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ ... توبه: 36 ماههاى حرام عبارت‌اند از ذو القعدة الحرام، ذو الحجة الحرام، محرّم الحرام و رجب. سه تاى اوّلى پشت سرهم‌اند و چهارمى تنها و ما بين جمادى الثانى و شعبان است. حكم چهار ماه مزبور حرمت جنگ در آنهاست‌ يَسْئَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ‌ قِتالٍ فِيهِ قُلْ قِتالٌ فِيهِ كَبِيرٌ بقره:

217 و اگر يكطرف احترام آنها را مراعات نكرد و ابتدا بجنگ نمود مراعات احترام آن بر طرف ديگر لازم نيست چنانكه بعدا خواهد آمد.

ذيل آيه چنين است‌ فَلا تَظْلِمُوا فِيهِنَّ أَنْفُسَكُمْ‌ از اين جمله فهميده ميشود كه معصيت در اين چهار ماه گناهش بيشتر است در الميزان ميگويد: خداوند اين چهار ماه را حرام كرد تا مردم از جنگ دست بكشند و امن دائر شود و مردم بسوى طاعت خدا روند احترام اين چهار ماه از شريعت ابراهيم عليه السّلام بود و عرب آنها را حتى در بت- پرستى محترم مى‌شمردند. ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ‌ اشاره بدان است كه اين تحريم دين قائم بمصالح بندگان است (باختصار).

در آيه‌ فَإِذَا انْسَلَخَ الْأَشْهُرُ الْحُرُمُ‌ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ ... توبه: 5 بعضى‌ها گفته‌اند: مراد از ماههاى حرام چهار ماه مشهور است، ولى سياق آيات نشان ميدهد كه مراد از آنها چهار ماه مهلت است كه در آيه 2 اين سوره ذكر شده‌ فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ نه ماههاى حرام و اين چهار ماه، حرام خوانده شده كه‌