اسراء: 23 در قاموس گويد: أُفّ‌ كلمه اظهار تنفّر است چون انسان چيزى را مكروه داشت در مقام اظهار كراهت ميگويد: افٍ‌، ابراهيم عليه السّلام در مقام اظهار تنفّر از بتان و بت پرستان گفت: «أُفٍ‌ لَكُمْ وَ لِما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ» انبياء: 67.

راغب گفته: أُفٍ‌ در اصل هر چيز تنفّر آور است از قبيل چرك و ناخن گرفته شده، و در مقام اظهار تنفّر بكار ميرود، فقط سه بار در قرآن آمده است «بپدر و مادر اف مگو» يعنى از كارها و اعمال و رفتار آنها، اظهار تنفّر و ملالت نكن.

أُفُقْ: ناحيه. طرف. (قاموس نهايه، مفردات) «وَ لَقَدْ رَآهُ‌ بِالْأُفُقِ‌ الْمُبِينِ» تكوير 23 يعنى او را در ناحيه روشن ديد، جمع آن آفاق است يعنى اطراف. نواحى‌ «سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي‌ الْآفاقِ‌ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ» فصلت:

53 آيات خود را در اطراف آسمانها و زمين و در وجودشان، بانها حتما مينمايانيم در نهج خطبه 90 هست:

«وَ إِنَ‌ الْآفَاقَ‌ قَدْ أَغَامَتْ».

اطراف ابر آلوده شده است:

إِفك: ساخته. برگرداندن چيزى از حقيقتش‌ «وَ قالُوا هذا إِفْكٌ‌ مُبِينٌ» نور: 12 گفتند اين، ساخته و دروغ آشكار است. دروغ را از آن افك گويند كه از واقعيّتش برگردانده شده در جوامع الجامع فرموده، «الْإِفْكُ: أَبْلَغُ الْكِذْبِ» و اصل آن از افك بمعنى برگرداندن است.

در نهايه گفته است: «أَفَكَهُ‌ يَأْفِكُهُ‌ إِفْكاً: اذا صرفه عن الشي‌ء و قلّبه» و در مفردات گويد: إفك‌ چيزى است كه از حقيقتش برگردانده شده باشد (ساخته) نا گفته نماند اين معنى جامع همه‌ى معانى است. در قرآن كريم بمعنى ساخته، دروغ و برگرداندن بكار رفته. مصدر و فعل آن بمعنى برگرداندن و اسم مصدرش بمعنى برگردانده شده (ساخته) است و فعل آن لازم و متعدّى هر دو آمده است‌ «قالُوا أَ جِئْتَنا لِتَأْفِكَنا عَنْ آلِهَتِنا» احقاف: 22، گفتند: آيا آمده‌اى تا ما را از خدايانمان‌