گفته‌اند: بريده باد دستهاى ابو لهب و نابود باد او.

اوّلا تبّ و تباب چنانكه گفتيم بمعناى خسران است ثانيا: آيه خبر است و نفرين نيست چنانكه گفته شد و احتياجى بنفرين گرفتن نداريم.

اگر گويند: چرا ابو لهب و زنش طورى بخصوص آمده است كه قابل تطبيق بعموم نيست حال آنكه سليقه قرآن اعمّ گفتن مطالب است و جز در موارد ضرورى تصريح بشخص نكرده است آيا ممكن نبود كه او و زنش مانند ديگران بعدا ايمان بياورند.

گوئيم: اگر سوره مباركه بعد از هلاكت او و زنش نازل شده باشد در اين صورت هيچ اشكالى نيست زيرا پس از مرگ و حتميّت جهنّمى بودن، حال آنها بيان شده است مثل فرعون و هامان و قارون و غيره، و اگر در حال حيات آن دو نازل شده باشد بايد گفت كه چون در علم خدا ايمان نياوردن آنها حتمى بود لذا در حال زنده بودن بحسابشان رسيده است، ميشود گفت: مفسران اجماع دارند بر نزول سوره در حال حيات آن دو و «سَيَصْلى‌» را نيز شاهد مياورند كه از آينده خبر ميدهد و اگر آنوقت ابو لهب و زنش مرده بودند لازم بود با صيغه ماضى گفته شود و نيز رواياتى وارد شده كه ميفهماند نزول سوره در حال حيات آنها بوده است‌ [1] ولى ميشود گفت: سوره مباركه بعد از هلاكت آندو نازل شده است.

«سَيَصْلى‌» خبر از عذاب آخرت است نه برزخ و دوران مرگ در اين زمينه فقط يك روايت در برهان از جابر بن يزيد از امام باقر عليه السّلام و يك روايت در صافى از قرب الاسناد از امام كاظم عليه السّلام نقل شده است حال روايت برهان كه در سندش عمرو بن شمر هست روشن است و در روايت قرب الاسناد نيز تحقيق لازم است و آنچه از ابن عباس و غيره نقل شده موضوعيّت ندارد و اللّه العالم.

تَبر: (بر وزن فلس و فرس) هلاك شدن، نابود گشتن.