آنها فقط آن كساد و بى بهره ميشود.

(ولى اعمال مؤمنان چنانكه در ما قبل آيه هست، بطرف خدا بالا ميرود).

«وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ» ابراهيم: 28 قوم خويش را ساكن خانه هلاك و كساد كردند.

«حَتَّى نَسُوا الذِّكْرَ وَ كانُوا قَوْماً بُوراً» فرقان: 18 گفته‌اند «بور» جمع «باير» است يعنى هلاك شدگان.

و گفته‌اند: مصدر است مفرد و جمع با آن توصيف ميشود در مجمع البيان و مفردات شعر ذيل كه بور صفت مفرد آمده نقل شده است، ابن- زبعرى گفته:

يا رسول المليك انّ لسانى‌

راتق ما فتقت اذ انا بُورٌ

ممكن است «بور» را در آيه بمعنى بى‌بهرگان كه عبارت اخراى كساد است گرفت: يعنى: تا ياد- آورى را از ياد بردند و مردمى بى‌ثمر بودند.

بال‌: حال. «قالَ فَما بالُ‌ الْقُرُونِ الْأُولى‌ قالَ عِلْمُها عِنْدَ رَبِّي» طه: 51 فرعون گفت: حال مردمان گذشته (كه بخدا ايمان نياوردند) چيست؟ موسى گفت علم آنها پيش پروردگار من است. «فَسْئَلْهُ ما بالُ‌ النِّسْوَةِ اللَّاتِي قَطَّعْنَ أَيْدِيَهُنَّ» يوسف: 50 حال و حكايت زنانيكه دستهايشان را بريدند چيست و چرا آنكار كردند؟.

مجمع البيان و مفردات آنرا حال معنى كرده‌اند در قاموس حال و خاطر و قلب و غيره نيز گفته شده در نهج البلاغه هست:

«وَ لَا- تَخْطُرُ بِبَالِ‌ أُولِى الرَّوِيَّاتِ خَاطِرَةٌ مِنْ تَقْدِيرِ جَلَالِ عِزَّتِهِ».

يعنى بخاطر صاحبان فكر چيزى از اندازه قدرت خدا نميرسد. در اينجا مى‌بينيم كه «بال» در قلب بكار رفته است.

راغب در اينگونه موارد «بال» را بمعنى حال باطنى (كه قلب هم ميشود گفت) گرفته است. كلمه بال چهار بار در قرآن مجيد آمده است.

بيت: مسكن. اعمّ از آنكه از سنگ باشد يا موى و غيره‌