الْخالِقِينَ» صافات: 125، گفته‌اند بعل نام بتى بود در بعلبك، رجوع شود به «الياس».

ناگفته نماند در بعل معنى استعلا هست و آن از معناى اصلى آن كه شوهر است و يك نوع تفوّق بر زن دارد ملحوظ شده است.

راغب گويد بدرختى كه بزرگ شده و رطوبت زمين را بوسيله‌ى ريشه‌هايش جذب ميكند بجهة استعلا بعل گفته‌اند.

قهرا بايد گياهان كه رطوبت جذب ميكنند نيز چنين باشند در وسائل ج 6 ص 125 از امام صادق عليه السّلام نقل است‌

«فى الصَّدَقَةِ فِيمَا سَقَتِ السَّمَاءُ وَ الْأَنْهَارُ إِذَا كَانَتْ سَيْحاً أَوْ بَعْلًا الْعُشْرُ».

: در زكوة در آنچه آسمان و نهرها آنرا آبيارى كرده هر گاه بوسيله آب جارى يا بوسيله‌ى ريشه باشد ده يك است.

راغب گويد: عرب بمعبود خود كه بوسيله‌ى آن بخدا تقرب ميجويد، بعل ميگويد.

على هذا ممكن است معنى آيه‌ى فوق: چنين باشد: آيا معبود نكره‌اى ميخوانيد و أحسن الخالقين را ترك ميكنيد؟. در اين صورت مفرد آن اشاره بواحد نامعلوم از خدايان آنهاست.

بَغْت: ناگهان. (مجمع البيان و مفردات) «فَأَخَذْناهُمْ‌ بَغْتَةً وَ هُمْ لا يَشْعُرُونَ» اعراف: 95، پس آنها را ناگهان در حاليكه نميدانستند گرفتيم. اين كلمه در قرآن مجيد 13 بار بكار رفته و همه در باره ناگهانى بودن قيامت و عذاب دنيوى است.

بُغض: كينه. دشمنى. در اقرب الموارد ميگويد: بُغْض‌ ضدّ حبّ، بغضاء و بغضه شدت دشمنى است راغب گفته: آن تنفّر نفس از شيئ است بر خلاف حبّ كه ميل نفس بشي‌ء ميباشد. «قَدْ بَدَتِ‌ الْبَغْضاءُ مِنْ أَفْواهِهِمْ وَ ما تُخْفِي صُدُورُهُمْ أَكْبَرُ» آل عمران: 118 دشمنى از گفتارشان هويداست و آنچه سينه‌شان پنهان ميكند بزرگتر است. اين كلمه فقط پنج بار و همه بصيغه‌ى بغضاء در قرآن آمده است.

قاموس و صحاح نيز بَغْضَة و