عليهما السلام‌اند، برزخ ميان آندو محمّد صلّى اللّه عليه و آله است، لوءلوء و مرجان كه از آندو خارج ميشوند حسنين عليهما السلام‌اند. بعد ميگويد:

عجب نيست كه على و فاطمه عليهما السّلام دو دريا باشند، چون فضل و خيرشان وسيع است، دريا را بجهت وسعتش بحر گويند.

ناگفته نماند: حديث شريف از معانى تطبيقى قرآن مجيد ميباشد.

[زندگى برزخ‌]

گفتيم كه عالم مرگ را برزخ گوئيم كه ميان زندگى دنيا و آخرت واسطه است. آيا عالم برزخ مرگ صفر است يا يك نوع حيات مرموز؟

و در صورت دوّم آيا آن براى همه است يا براى اشخاص مخصوص؟.

بايد در اين باره ابتدا آيات را نقل و سپس آنها را بررسى كنيم تا به بينيم مطلب بكجا ميانجامد.

«وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ- اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْياءٌ وَ لكِنْ لا تَشْعُرُونَ» بقره: 154، «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ. فَرِحِينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ يَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ. يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ وَ أَنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ» آل عمران: 169- 171.

يعنى بآنها كه در راه خدا كشته ميشوند نگوئيد مردگانند بلكه زندگانند ولى نميفهميد. كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند گمان نكن مردگانند بلكه زندگانند و نزد پروردگارشان روزى داده ميشوند و بآنچه خدا از كرم خود بآنها داده شادمانند. و در باره كسانيكه هنوز بآنها نپيوسته‌اند شادى ميكنند كه نه بيمى دارند و نه غمگين ميشوند (شهداء از اينكه ميدانند براى مؤمنان كه در دنيا مانده‌اند بيمى و اندوهى در آخرت نيست شادمان و خوشدلند) به نعمت و فضل خدا و اينكه خدا پاداش مؤمنان را تباه نميكند مسروراند.

از اين دو آيه چند مطلب بدست ميايد:

1- شهيدان راه خدا پس از