و با ظاهر قرآن مخالف است.

مستر هاكس در قاموس كتاب مقدّس ص 4 ميگويد: ابراهيم بانى و موجد و رئيس عظيم طايفه يهود و بنى اسماعيل و ساير طوايف اعراب بود.

مخفى نماند يهود براى اينكه خود را حقّ جلوه دهند ميگفتند:

ابراهيم از ماست و يهودى بود.

نصارى نيز ميگفتند: چون با آمدن انجيل، دين بنصرانيّت برگشت، پس ابراهيم نصرانى است و از ما ميباشد. اين سخن دروغ است، زيرا يهوديّت و نصرانيّت بعد از نزول تورات و انجيل پيدا شده و ابراهيم عليه السّلام پيش از آندو بود قرآن فرمايد «اى اهل كتاب چرا در باره ابراهيم محاجّه ميكنيد (و هر يك او را از خود مى‌پنداريد) حال آنكه تورات و انجيل بعد از او نازل شده آيا نمى‌فهميد؟ «ما كانَ‌ إِبْراهِيمُ‌ يَهُودِيًّا وَ لا نَصْرانِيًّا وَ لكِنْ كانَ حَنِيفاً مُسْلِماً وَ ما كانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ» آل عمران: 65- 67 صاحب قاموس كتاب مقدس در اسناد پايه گذارى يهوديّت بابراهيم، اشتباه كرده است.

آنچه تا اينجا در باره حضرت ابراهيم عليه السّلام گفته شد همه استخراج از قرآن مبين است، در نقل حالات انبياء بقرآن مجيد نظر مستقلّ داريم لازم است مسلمانان در شناختن انبياء اللَّه كه مردان پاك و معلّمين بشراند دقّت بيشتر بخرج دهند و پى نقلهائى كه شايد بيشتر از اسرائيليات باشند نروند و نيز از سنّت قطعيّه استفاده كنند. نادره‌هاى ديگرى نيز از ابراهيم عليه السّلام در قرآن هست ولى ما بآنچه نقل كرديم اكتفا ميكنيم هر چه تورات و ابو هريره‌ها در باره پيامبران پاك بگويند تا قرآن و سنت قطعيه تأييد نكند اعتبار ندارد.

إِبَاق: رفتن در حال خشم.

«إِذْ أَبَقَ‌ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ» صافّات: 140 يعنى آنگاه كه يونس در حال خشم و نارضائى بطرف كشتى پر شده رفت. اكثر اهل لغت إِبَاق را فرار