بيضاوى تصريح كرده‌اند.

راغب گويد: صحيح آنست كه معناى آيه «لا تُلْقُوا انْفُسَكُمْ بِأَيْديكُمْ الَى التَّهْلُكَةِ» باشد مفعول حذف شده بجهت دلالت بر عموم، زيرا نه هلاكت خويشتن جايز است و نه ديگران و اگر «انفسكم» ذكر ميشد دلالت بر عموم نميكرد. طبرسى اين قول را از ديگران نقل كرده و گويد:

گفته‌اند آيه در معنى «لا تُهْلِكُوا انْفُسَكُمْ بِأَيْديكُمْ» است و دخول باء براى دلالت باين معنى ميباشد.

اين سخن كاملا صحيح است و باء زائد نيست نظير «فَأَهْلَكْناهُمْ بِذُنُوبِهِمْ» انعام: 6 باء در اينجا بمعنى سبب و علّت است همچنين در آيه ما نحن فيه يعنى بسبب كارهائيكه با دست خود انجام ميدهيد خودتان را بمهلكه نياندازيد.

«وَ شَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَيْناءَ تَنْبُتُ‌ بِالدُّهْنِ‌ وَ صِبْغٍ لِلْآكِلِينَ» مؤمنون 20 كلمه‌ «تَنْبُتُ» را هم از باب نصر ينصر و هم از باب افعال خوانده- اند در صورت اوّل باء در «بِالدُّهْنِ» بمعنى مع و مصاحبت است يعنى ميوه و ثمره آن با روغن ميرويد و شايد براى تعديه باشد. و در صورت دوّم براى تعديه است يعنى: روغن را ميروياند بنا بر آنكه فعل را لازم بگيريم چنانكه در «انبت البقل» بقل را فاعل «انبت» و آنرا لازم گفته‌اند.

و در هر دو صورت باء زائد نيست مراد از درخت طور سيناء، درخت زيتون و مراد از صبغ خورش طعام است چون روغن زيتون را هم در روغن مالى بدن مصرف ميكنند و هم در خورش و «شجرة» عطف بآيه سابق است و حاصل معناى آيه اين است: و بوجود آورد براى شما درختى را كه در طور سيناء است و ميوه‌اش با روغن و خورش خورندگان ميرويد.

3- مع (مصاحبت) «قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ‌ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ» هود: 48 «ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ» حجر: 46 اى نوح با سلام و بركات پياده شو، بسلامت داخل بهشت شويد.

4- ظرفيّت‌ «إِلَّا آلَ لُوطٍ نَجَّيْناهُمْ‌