است و بشر از آوردن نظير آن عاجز ميباشد، موجودات عالم را از آن جهت آيات اللَّه ميگوئيم كه نشانه‌هاى وجود خدا و صفات او هستند.

در آيه‌ى‌ «سَلْ بَنِي إِسْرائِيلَ كَمْ آتَيْناهُمْ مِنْ‌ آيَةٍ بَيِّنَةٍ» بقره: 211 مراد از آيه معجزه است و در آيه‌ى‌ «إِنَ‌ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ» بقره: 248 بمعنى دليل است، و در كريمه‌ى‌ «فَالْيَوْمَ نُنَجِّيكَ بِبَدَنِكَ لِتَكُونَ لِمَنْ خَلْفَكَ‌ آيَةً» يونس: 92 منظور از آن عبرت است و در آيه‌ «مِنْهُ‌ آياتٌ‌ مُحْكَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتابِ» آل عمران:

7 مراد آيات قرآن است. در كريمه‌ى‌ «أَ تَبْنُونَ بِكُلِّ رِيعٍ‌ آيَةً تَعْبَثُونَ» شعراء:

128 بعمارت، آيه اطلاق شده يعنى در هر مكان بلند عمارتى به بيهوده‌سرى بنا ميكنيد؟!! در باره آيه‌ى شريفه چنين گفته‌اند.

أَيُّوب: از انبياء مشهور، نام مباركش چهار بار در قرآن كريم آمده است. ابتدا بآنچه قرآن مجيد در باره وى گفته نظر ميكنيم سپس سراغ كلمات ديگر ميرويم‌ «وَ أَيُّوبَ‌ إِذْ نادى‌ رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَكَشَفْنا ما بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَيْناهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ ذِكْرى‌ لِلْعابِدِينَ» انبياء: 83- 84 يعنى:

ايّوب وقتى پروردگارش را ندا كرد كه بمن نا گوارى رسيد و تو از همه رحيمان رحيمترى، پس اجابتش كرديم و محنتى كه داشت بر طرف نموديم و كسان و نظير كسانش را با آنها بدو داديم، رحمتى بود از جانب ما و تذكّرى براى بندگان عابد.

از اين دو آيه چند مطلب بدست ميايد، يكى اينكه حضرت ايوب گرفتارى و ناگوارى داشت‌ «أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ» در مفردات گويد:

ضرّ (بضمّ اول) بمعنى بد حالى و محنت است خواه در نفس باشد يا در بدن و يا در خارج مانند كمى مال و مقام. در قاموس گفته:

ضرّ بفتح و ضمّ اوّل بمعنى ضرر است، يا بفتح اوّل (مصدر) بمعنى‌