اوّاه بسيار دعا كننده و بسيار گريه كننده است، ابن عبّاس چنين گفته
و آن از ابى عبد اللَّه عليه السّلام مروى است.
أَوَى:نازل شدن. منضم شدن. در قاموس آمده «أَوَيْتُمنزلى و اليه: نزلته» در مفردات گفته:
«أَوَىإلى كذا- انضمّ اليه» «إِذْأَوَىالْفِتْيَةُ إِلَى
الْكَهْفِ»كهف:
10 يعنى چون جوانها در غار نازل شدند و مسكن گرفتند «سَآوِيإِلى جَبَلٍ»هود: 43 يعنى زود بكوهى منزل ميكنم آوى از باب افعال مسكن دادن و
نازل كردن است «آوىإِلَيْهِ أَخاهُ»يوسف: 69 برادرش را بخود منضمّ كرد
و نزد خويش نازل كرد «وَتُؤْوِيإِلَيْكَ مَنْ تَشاءُ»هر كه را از آنها خواستى نزد خود
جاى ميدهى.
نا گفته نماند: هر جا كه اين كلمه با الى بكار رود بهتر است، انضمام
معنى شود و اگر معنى حقيقى آن نزول باشد لازم است بگوئيم: در تعدّى بالى، معنى
انضمام بآن اشراب شده است، در قرآن مجيد تمام صيغ ثلاثى آن با الى متعدّى است. و
بعضى از صيغ ابواب ديگر.مَأوىاسم مكان است از اوى يعنى جايگاهى كه در آن مسكن ميگيرند «عِنْدَهاجَنَّةُالْمَأْوى»نجم:
15 يعنى
نزد آنست بهشتى كه جايگاه است راغب احتمال داده كه مراد از مأوى در اينجا خلود
باشد.
إِي:بكسر اوّل، حرف جواب است بمعنى آرى «وَيَسْتَنْبِئُونَكَ أَ حَقٌّ هُوَ قُلْإِيوَ رَبِّي»يونس: 53 از تو مىپرسند: آيا آن
حق است؟
بگو: آرى بخدايم.
آيَةٌ:علامت. نشانه. عبرت.
دليل. معجزه. در متن قرآن همهى اين معانى را ميتوان يافت. ناگفته
نماند معناى اصلى و حقيقى آيه، همان علامت و نشانه است چنانكه در قاموس و مفردات
تصريح شده، معانى ديگر كه ذكر شد همه با معناى اصلى قابل جمعاند، و بقسمتى از
كلمات قرآن كه از محلّى آغاز و بمقطعى ختم ميشود آيه گوئيم زيرا كه آن از
نشانههاى خداوند