اوّاه بسيار دعا كننده و بسيار گريه كننده است، ابن عبّاس چنين گفته و آن از ابى عبد اللَّه عليه السّلام مروى است.

أَوَى: نازل شدن. منضم شدن. در قاموس آمده «أَوَيْتُ‌ منزلى و اليه: نزلته» در مفردات گفته:

«أَوَى إلى كذا- انضمّ اليه» «إِذْ أَوَى‌ الْفِتْيَةُ إِلَى الْكَهْفِ» كهف: 10 يعنى چون جوانها در غار نازل شدند و مسكن گرفتند «سَآوِي‌ إِلى‌ جَبَلٍ» هود: 43 يعنى زود بكوهى منزل ميكنم آوى از باب افعال مسكن دادن و نازل كردن است‌ «آوى‌ إِلَيْهِ أَخاهُ» يوسف: 69 برادرش را بخود منضمّ كرد و نزد خويش نازل كرد «وَ تُؤْوِي‌ إِلَيْكَ مَنْ تَشاءُ» هر كه را از آنها خواستى نزد خود جاى ميدهى.

نا گفته نماند: هر جا كه اين كلمه با الى بكار رود بهتر است، انضمام معنى شود و اگر معنى حقيقى آن نزول باشد لازم است بگوئيم: در تعدّى بالى، معنى انضمام بآن اشراب شده است، در قرآن مجيد تمام صيغ ثلاثى آن با الى متعدّى است. و بعضى از صيغ ابواب ديگر. مَأوى‌ اسم مكان است از اوى يعنى جايگاهى كه در آن مسكن ميگيرند «عِنْدَها جَنَّةُ الْمَأْوى‌» نجم:

15 يعنى نزد آنست بهشتى كه جايگاه است راغب احتمال داده كه مراد از مأوى در اينجا خلود باشد.

إِي: بكسر اوّل، حرف جواب است بمعنى آرى‌ «وَ يَسْتَنْبِئُونَكَ أَ حَقٌّ هُوَ قُلْ‌ إِي‌ وَ رَبِّي» يونس: 53 از تو مى‌پرسند: آيا آن حق است؟

بگو: آرى بخدايم.

آيَةٌ: علامت. نشانه. عبرت.

دليل. معجزه. در متن قرآن همه‌ى اين معانى را ميتوان يافت. ناگفته نماند معناى اصلى و حقيقى آيه، همان علامت و نشانه است چنانكه در قاموس و مفردات تصريح شده، معانى ديگر كه ذكر شد همه با معناى اصلى قابل جمع‌اند، و بقسمتى از كلمات قرآن كه از محلّى آغاز و بمقطعى ختم ميشود آيه گوئيم زيرا كه آن از نشانه‌هاى خداوند