«وَلَقَدْ خَلَقْنَاالْإِنْسانَمِنْ صَلْصالٍ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ»حجر: 26 تفصيل اين سخن در «آدم» ديده شود.
2- انسان
نسبت بذاتش و جنبهى حيوانيّتش، ضعيف آفريده شده و ستمگر، نا سپاس، عجول، تنگ چشم،
مجادله كن، نادان، خود پسند، كم صبر، پر طمع و طاغى است، ولى نسبت بجوهره انسانيّت
و ايمان و درك و تربيت و عقلش، يك موجود بسيار عالى و پر ارزش است، او و جنّ دو
موجود پر ارزش روى زمين و حامل امانت و تكليف خداوندىاند و قرآن از. آندو ثقلان
(دو چيز پر قيمت و وزين) تعبير ميكند «سَنَفْرُغُلَكُمْ أَيُّهَ الثَّقَلانِ»رحمن: 31.
أَنْف:بينى. «وَالْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَالْأَنْفَبِالْأَنْفِ»مائده: 45
چشم در مقابل چشم و بينى در مقابل بينى است آنفا يعنى هم اكنون «ماذا قالَآنِفاً»محمد: 16
يعنى هم اكنون چه گفت، در مجمع البيان گويد:
آنِفاًيعنى در اوّلين وقتيكه بما نزديك است. آن يكبار بيش در قرآن نيست.
أَنَام:خلق. جنّ و انس.
مطلق خلق اعمّ از جنّ و انس (قاموس) «وَالْأَرْضَ وَضَعَهالِلْأَنامِ»رحمن: 10 در مجمع البيان، انسانها معنى كرده و در كشاف مطلق آنچه در
روى زمين از جنبندگان است، گفته. ناگفته نماند اين كلمه فقط يكبار در قرآن آمده و
چون سوره رحمن در باره جنّ و انس