قبل است كه فرموده‌ «فَيَذَرُها قاعاً صَفْصَفاً» قاع بمعنى گسترده و صفصف بمعنى هموار است.

أَمَد: مدّت. زمان‌ «فَطالَ عَلَيْهِمُ‌ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ» حديد:

16، مدّت بر آنها دراز شد، دلهايشان سخت گرديد. راغب گويد:

تفاوت امد و ابد آنست كه ابد بمعنى زمان غير محدود و امد بمعنى زمان محدود ولى مجهول الحدّ است.

و فرق ميان زمان و أمد، آنكه أمد باعتبار آخر مدّت گفته ميشود ولى زمان شامل اوّل و آخر مدّت است، بدين سبب گفته‌اند: مدى و أمد متقارب‌اند. امد، چهار بار در قرآن آمده است آل عمران:

30، كهف: 12، حديد: 16، جنّ: 25.

أَمْر: أمر دو معنى دارد يكى كار و چيز، جمع آن امور است مثل‌ «وَ إِذا قَضى‌ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» بقره: 117، چون چيزى را اراده كند، بدان گويد: باش پس ميشود، و مثل‌ «وَ شاوِرْهُمْ فِي‌ الْأَمْرِ» آل عمران: 159 در كار با آنها مشورت كن‌ «وَ إِذا جاءَهُمْ‌ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ أَذاعُوا بِهِ» نساء:

83 چون چيزى از ايمنى و ترس بيايد آنرا منتشر ميكنند. و مثل‌ «إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ‌ الْأُمُورُ» بقره: 210 «وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ» حجّ: 41 كارها بخدا بر ميگردد، عاقبت كارها با خدا و براى خداست.

ديگرى: دستور و فرمان، قاموس گويد: «الامر ضدّ النهى» مثل‌ «قُلْ‌ أَمَرَ رَبِّي بِالْقِسْطِ» اعراف 29 بگو خدايم بعدل فرمان داده است‌ «أَمَرَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ» يوسف: 40 دستور داده كه جز او را نپرستيد.

نا گفته نماند: أمر بمعناى اوّل اسم مصدر، و بمعناى دوم مصدر و اسم مصدر است، در تفسير الميزان: 8 ص 154 احتمال داده كه: معناى مصدرى اصل، و اسم مصدر، معناى ثانوى و بعنايت باشد.

و بطور خلاصه ميتوان گفت: