جنگجويان در راه خدا: «إِنَاللَّهَيُحِبُّ الَّذِينَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ»صفّ: 4 18- قرآن در باره اثبات
وجود خدا و توحيد او، بيشتر برهان نظم را كه دليل قطعى شعور و درك و عقل است، پيش
ميكشد، آرى براى اثبات حق تعالى و يگانگى او، برهان نظم بهترين برهان و عموم فهم
است.
19- اسماء
حسنى را كه نامهاى- مخصوص خدا باشند در «حسنى» مطالعه
فرمائيد.
اللَّهمَ:اصل آن يا اللَّه است، حرف نداء از اوّلش حذف شده، و ميم مشدّد در
آخر جاى آنرا گرفته است، در قرآن فقط در معناى نداء بكار رفته، در زبان عرب بمعناى
تمكين جواب و استثناء نيز استعمال شده است، و در قرآن مجيد فقط پنج بار آمده است.
أَلْو: (بر وزن فلس) تقصير.
كوتاهى (مفردات). «لاتَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِكُمْ لايَأْلُونَكُمْخَبالًا»آل عمران: 118، يعنى از غير خودتان
همراز مگيريد كه در تباهى شما كوتاهى نميكنند «وَلايَأْتَلِأُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ يُؤْتُوا أُولِي
الْقُرْبى وَ الْمَساكِينَ»نور، 22 صاحبان فضل و وسعت كوتاهى نكنند از اينكه بنزديكان و مساكين
چيزى بدهند، كلمه «يَأْتَلِ»را در
آيه، قسم خوردن معنى كردهاند ولى معناى اوّلى بهتر است، گر چه «ائْتَلَى» بمعنى قسم خوردن آمده است، زيرا حفظ وحدت معنى بهتر است و اثبات
اشتراك دشوار ميباشد.
ناگفته نماند: مادهأَلْورا از باب نصر ينصر و افتعال و تفعيل بمعنى تقصير و كوتاهى
گرفتهاند، و از باب افعال و تفعّل و افتعال قسم خوردن معنى كردهاند (اقرب
الموارد) در مفردات گويد:
«لايَأْتَلِأُولُوا الْفَضْلِ»ميشود از باب افتعال باشد بمعنى
تقصير، و ميشود ازآلَيْتُباشد بمعنى قسم خوردن.
در الميزان ذيل آيه مذكور گفته:ايتِلَاءبمعنى تقصير، ترك،