1. پدر طفلى كه شير خورده نمىتواند با اولاد صاحب اللبن، اعم از نسبى
يا رضاعى، ازدواج كند و چنانچه صاحب اللبن از زن ديگرش فرزندى داشته و يا پدر
رضاعى دخترى باشد، پدر طفلى كه شير خورده نمىتواند با بچههاى صاحب اللبن ازدواج
كند؛ زيرا خواهران بچهها، خواهران فرزندان او محسوب مىشوند و خواهر فرزند در حكم
فرزند است و بر پدر حرام خواهد بود.[1]مستند اين
فتوا اخبارى است كه به سند صحيح به تحريم تصريح كردهاند و در آنها آمده است كه
اين گونه اطفال حكم ولد صاحب اللبن را دارند.[2] 2. پدر مرتضع نيز نمىتواند با اولاد مرضعه ازدواج كند؛ خواه اين اولاد
نسبى باشند، خواه رضاعى و اعم از آنكه اين اولاد فرزند صاحب اللبن باشند و يا
منسوب به صاحب اللبنى ديگر.
مستند
اين فتوا، صحيحۀ عبد الله بن جعفر است. او به حضرت رضا (ع) نوشته است: «اگر زنى فرزندى را شير دهد، آيا ازدواج با دختر اين زن
براى مرد حلال است يا نه؟ و حضرت فرمودهاند: «خير، براى آن مرد حلال نيست».[3] تكمله: تشكيل بانك شير مادران از نظر فقه اسلام با توجه به اهميت شير مادر براى تغذيه كودكان و برترى آن بر ساير
غذاها، كشورهاى غربى به تشكيل بانك شير مادران اقدام كردهاند. در اين باره از سوى
برخى كشورهاى اسلامى از آكادمى فقه اسلامى جدّه- وابسته به سازمان كنفرانس اسلامى-
در مورد تشكيل اين گونه مراكز از نظر شرعى استفتا به عمل آمد و آكادمى مزبور در جلسه
مورخ 10 الى 16 ربيع الثانى 1406 ه (مطابق با 22- 28 دسامبر 1985) پس از بحث و
گفتگو اقدام به صدور بيانيهاى كرد كه در آن آمده است: 1. تشكيل بانك شير مادران تجربهاى است كه ملتهاى غربى بدان دست زده و
سپس با آثار و نتايج منفى آن مواجه شدهاند؛ 2. اسلام رابطه رضاعى را همچون رابطۀ نسبى مىداند و به اجماع
مسلمانان،[1] جواهر الكلام؛ ج 29، ص 314.
[2] ر.ك.: وسائل الشيعة؛ ج 14، ص 306- 307.
[3] ر.ك.: همانجا.