9 قاعدۀ رضاع «رضاع» به كسر حرف «ر»
عبارت
است از: «نوشيدن شير
از پستان زن يا حيوان- نظير گاو،
گوسفند- و يا مطلق
نوشيدن، اعم از اينكه از آن دو باشد (زن يا حيوان)،
يا از غير آنها و شير اعم است از اينكه از انسان باشد يا حيوان».[1] رضاع مانند ولادت، باعث ايجاد اضافه يا نسبتى بين دو نفر يا بيشتر مىشود. چنانچه اضافه و نسبت، امرى اعتبارى باشد و خردمندان آن را ايجاد كرده
و سپس شارع آن را امضا كرده باشد و يا آنكه مانند ملكيت و زوجيت، توسط خود شارع
ايجاد شده باشد- نه امضا- به آن اضافه اعتبارى مىگويند؛ اما اگر نسبت و اضافه،
مانند نسبت بالا بودن (فوقيت) يا پايين بودن (تحتيّت) واقعيتى خارجى و حقيقى باشد،
به آن اضافه مقوليه مىگويند. هرگاه كودكى از پستان زنى شير بنوشد، با او نسبتى پيدا مىكند كه
«بنوّت» ناميده مىشود و زن نيز با كودك رابطه و نسبت «امومت» پيدا مىكند. قرابت رضاعى، آن نوع خويشاوندى است كه در اثر شير خوردن، بين دو نفر
ايجاد مىشود و مانند قرابت نسبى، به خط عمودى و خط اطراف تقسيم شده است. قرابت رضاعى در سنتهاى قديم عرب وجود داشته و اسلام نيز آن را به
رسميت شناخته است. در قرابت رضاعى، طفلى كه شير زن ديگرى را خورده، «مرتضع» و زن
شير دهنده[1] ر.ك.: المنجد؛ ذيل مادۀ رضع.