17 قاعده التحجير يفيد الاولوية واژه تحجير، عربى و از ريشه «حجر» يعنى «منع» اشتقاق يافته است. مراد
از تحجير اين است كه شخص با چيدن سنگ در جوانب چهارگانه يك قطعه زمين، مانع تصرف
ديگران گردد. مفاد اجمالى قاعده، اين است كه، چيدن سنگ، علامت سابقه اقدام و مقدمه
احيا است و شخص اقدامكننده داراى حق اولويت است. حق اولويت را در اصطلاح فقهى «حق
الاختصاص» مىگويند.[1]اثر حق
اولويت آن است كه صاحبش براى احيا و تملك موضوع آن اولويت دارد و مادام كه اعراض نكرده
ديگران نمىتوانند بدون جلب رضايت او اقدام به احيا كنند و در فرض اقدام و احيا،
مالك آن نمىشوند و غاصب خواهند بود.
بنابراين،
تحجيركننده مىتواند خلع يد آنان را از دادگاه بخواهد، هرچند زمين را آباد نكرده
باشد؛ زيرا يكى از شرايط احيا آن است كه مسبوق به تحجير ديگرى نباشد. 1. تقسيمات حق در حقوق معاصر در حقوق معاصر، دارايى به حق مالى و غير مالى تقسيم مىشود و آنگاه
حق مالى به حق عينى و حق دينى، و حق عينى نيز به حق عينى اصلى و حق عينى تبعى
تقسيم مىگردد.[1] ر.ك: الموسوعه الفقهيه، ج 6،ص 183، و ج 2، ص 16، (به نقل از لسان العرب و المصباحالمنير، ذيل «حجر»)؛ الفتاوى الهنديه، ج 5، ص 286؛ شرح فتحالغدير، ج 8، ص 1318 و المغنى، ج 5، ص 518.