بدين ترتيب، مىتوان اتفاق و اجماع فقها و اخبار را مستند اعتبار
ضمان ناشى از تسبيب دانست. براى نمونه، چند مورد از اخبارى كه در اين باره وارد
شده اجمالا بررسى مىشوند: - خبر نخست، صحيحه حلبى است كه مىگويد: از حضرت صادق (ع) پرسيدم اگر كسى چيزى در راه ديگرى قرار دهد،
به طورى كه مركب آن شخص در برخورد با آن رم كند و صاحبش را به زمين بزند، حكم قضيه
چيست؟ حضرت فرمود: «كل شىء
يضرّ بطريق المسلمين فصاحبه ضامن لما يصيبه»؛[1]يعنى صاحب هر چيزى
كه در راه مسلمين [واقع شود و] به آنها ضرر بزند، ضامن پيامدهاى آن است. - خبر دوم، صحيحه زراره است.
زراره
مىگويد: به حضرت
صادق (ع) عرض كردم حكم كسى كه چاهى در غير ملك خويش
حفر كند و عابرى در حين عبور در آن بيفتد، چيست؟ حضرت (ع) فرمود: «عليه ضمان لانّ كلّ من حفر بئرا فى
غير ملكه كان عليه ضمان»[2]؛يعنى بر حفركننده چاه ضمان است، زيرا هر كس چاهى در غير ملك خود حفر
كند، ضامن است. - خبر سوم، موثق سماعه است از حضرت صادق (ع). سماعه نقل
مىكند: از آن حضرت
سؤال كردم حكم كسى كه چاهى در خانه خودش حفر مىكند و ديگرى در آن مىافتد، چيست؟
حضرت (ع) فرمود: «اگر چاه در ملك خودش باشد موجب ضمان نيست؛ اما اگر در ملك
غير يا معبر عام حفر شده باشد و ديگرى در آن بيفتد موجب ضمان است.[3] - خبر چهارم از سكونى است.
او
از حضرت صادق (ع) نقل مىكند كه فرمود: قال رسول اللّه (ص) «من اخرج ميزابا او كنيفا او اوتد وتدا
او اوثق دابّة او حفر شيئا فى طريق المسلمين فاصاب فعطب فهو له ضامن»؛[4]يعنى پيغمبر (ص)
فرمود: هر كس ناودانى يا گودالى در ميان راه مسلمين
ايجاد كند يا ميخ يا افسار مركبش را بكوبد، يا چاهى در راه مسلمين حفر كند و كسى
به آنها اصابت كند و به زمين بيفتد، ضامن است.[1] وسائل الشيعة؛ ج 19، ص 181.
[2] همان، ج 19، ص 179.
[3] همان، ج 19، ص 108.
[4] همان، ج 19، ص 182.