نرسيده؛ بلكه پيش تر از امام و پيغمبر نيز روايت نشده است و ظاهراً ائمه دين عليهم السلامدانستن تفاصيل آن را براى مردم واجب ندانستند و مكرر نفرمودند تا به تواتر رسد و راويان هم به دانستن آن عنايتى ننمودند و علماء از اصول عقايد نشمردند، مگر اصول كلى مانند عصمت انبياء را. بنابراين از نقل حكايات آنان عبرت مقصود است، نه اقرار به وقوع و غير آنچه از قرآن مستفاد مى گردد معتمد نيست». [1]

تكيه بر قرآن و سنّت قطعى

با ملاحظه عباراتى كه تاكنون از مرحوم شعرانى در زمينه جايگاه قصه و داستان در تفسير قرآن نقل كرديم، به يك اصلِ مهم و اساسى ديگرى در نقد و بررسى حكايات تاريخى، به ويژه داستانهاى مربوط به پيامبران و امتهاى گذشته، پى مى بريم و آن عبارت است از: مطابقت اين قبيل روايات با سنّت متواتر و قطعى يا عدم مخالفتش با آن.
همان گونه كه پيش از اين هم اشاره شد، به اعتقاد علامه نخستين اصل كليدى و محورى در رد يا قبول احاديث تاريخى موافقت آن با قرآن است؛ امّا پس از قرآن اصل مهم ديگرى كه مى تواند ملاك و معيار سنجش چنين رواياتى باشد، سنّت قطعى و سيره متواتر معصومين عليهم السلام است؛ چرا كه «إنّ النبيّ صلى الله عليه و آله أَمَر بالتمسّك بالثقلين وكلّ واحد منهما حجّة، ولا يجوز ترك أحدهما بالآخر». [2]
ايشان بارها به اين حقيقت اشاره كرده و از جمله در تفسير سوره نمل فرموده است:
«اين حكايات از معصوم نقل نشده است. گفته وهب است و ثعلبى در عرائس نقل كرده و اگر در آن سخنانى ضعيف باشد، عجب نبايد داشت و در قصص

[1] همان، ج ۴، ص ۱۸۳.

[2] شرح اصول كافى، ج ۲، ص ۲۲۴.