(۲۰)

ترجمه و ويژگيهاى زبانى ترجمه ابوالفتوح رازى [1]

محمد مهيار

الف) سخنى درباره اين ترجمه

اقبال نويسندگان و مترجمان زبَردست و توانا در نيم قرن اخير به ترجمه قرآن مجيد و تحقيق و تفحّص درباره كلام وحى در ايران، قابل توجه و چشمگير است؛ به حدّى كه از نظر كميّت و كيفيّت به جرأت مى توان گفت كه با تمام هزار و چند صد ساله گذشته برابرى مى كند؛ دهها ترجمه موفق با نثر قوام يافته و انشاى فصيح، كم كم ما را به سوىِ دستيابى به نوعى نثرِ متونِ مقدس در زبان فارسى، هدايت مى كند كه بايد در كنار انواع گونه هاى نثرِ فارسى در كتابهاى سبك شناسى، از آن ياد كنيم.
تلقّى نگارنده بر آن است كه ما نيازمند به اين نوع نثر هستيم كه همپاى گونه هاى نثرِ علمى، هنرى، ادبى، عاميانه و غيره به خدمت گرفته شود؛ بنابراين بايد در ايجاد و استحكامِ آن قدمهايى اساسى برداريم. در واقع، ما در راه ترجمه متون مقدس به پايان خط نرسيده ايم؛ بلكه هنوز در آغاز راه هستيم. نثر مقدس بايد در كنار ديگر گونه هاى نثر معاصر رشد و تكامل پيدا كند و اين امر ميسّر نمى شود، مگر با ارائه ترجمه هاى متعدّد و گونه گون از قرآن مجيد و ديگر متون مذهبى، مثل نهج البلاغه و صحيفه سجّاديه.

[1] رآن كريم با ترجمه ابوالفتوح رازى، صفحات يك ـ چهار؛ مجله ترجمان وحى، ش ۸، سال ۱۳۷۹ش، ص ۱۲۷ ـ ۱۳۰.