انفاق على عليه السلام و قرآن مجيد

در ذيل آيه مباركه «اَلَّذِينَ يُنْفِقُونَ اَمْوالَهُمْ بِاللَيْلِ وَالنَّهارِ سِرّاً وَعَلانِيَةً» ، مجاهد روايت كند از عبداللّه عباس كه او گفت:
«آيت در اميرالمؤمنين على عليه السلام آمد كه او چهار درهم داشت: يكى به شب داد و يكى به روز. و يكى پنهان و يكى آشكارا. [خداى تعالى اين آيت فرستاد و از او باز گفت كه: آنان كه مالهاى خود نفقت كنند به شب و روز پنهان و آشكارا]، حالت مرد اين دو حال باشد: از سرّ و علانيه، وقت اين دو باشد كه مردم در او بود از شب و روز، حق تعالى باز گفت كه: او بر اين دو حال خود و در اين دو وقت از اين خير خالى نيست. لاجرم به عاجل اين ثنا بستد، و به آجل: «فَلَهُم اَجْرَهُم عِنْدَ رَبِّهِم» ، و او به امثال اين، آيات متضمّن به مدحِ و ثنا بسيار دارد.
ابو اسحاق روايت كرد از يزيد بن رومان كه گفت: ما نَزَلَ فِى اَحَدٍ مِنَ القُرآنِ ما نَزَلَ فِى عَليِ بن أبى طالب؛ از قرآن آنچه در حق اميرالمؤمنين على آمد، در حق هيچ كس نيامد.
و بدان منگر كه درم به عدد چهار بود كه او داد، كه حق تعالى آن را مالها خواند براى آنكه از سر اخلاص و صفاى عقيدت بود، براى اين رسول صلى الله عليه و آله گفت: سَبَقَ دِرْهَمٌ مِآئَهَ اَلْفِ دِرْهَمٍ [گفت]: يك درم باشد كه سابق [بود] صد هزار درم را. گفتند: يا رسول اللّه ! و آن كدام درم باشد كه يكى از او صد هزار را سابق بود؟ گفت: مردى دو درم دارد، يكى بهتر بگزيند و براى خدا بدهد؛ و مردى مال بسيار دارد از عرض آن مال صد هزار درم بدهد، آن يك درم او بهتر باشد كه صد هزار درم اين». [1]

قضاوت و عدالت على عليه السلام

«رسول عليه السلام بيامد و دعوى كرد كه: من فرستاده اويم و او را همتا و انباز نيست. گفتند:

[1] همان، ج ۴، ص ۹۵.