عروضى، و راحة الصدور راوندى، و سياست نامه نظام الملك، و لباب الالباب عوفى، و تذكرة الاولياء شيخ عطار؛ و جهانگشاى جوينى، و غيرها مشاهده مى شود، بعينها مع شى ء زائد در تفسير حاضر نيز مشهود و محسوس است، و چون غالب اين گونه خصايص در ديباچه بعضى از كتب مزبوره، كه در اين سنين اخيره به توسط بعضى از فضلاى ايران يا به توسط حقير راقم اين سطور به طبع رسيده، جمع و مرتب شده است، لهذا ما مجدداً در اينجا محتاج به بسط كلام در اين موضوع و تعداد اين نوع خصايص مشترك بين كتاب حاضر و كتب سابق الذكر نيستيم. فقط چيزى را كه بى فايده نمى بينيم ذيلاً اشاره اجمالى بدان نماييم، عبارت است از پاره اى اصطلاحات و تعبيرات و لغات نادره كه به نحو عموم از مخصوصات همين كتاب ما نحن فيه به نظر مى آيد و در ساير مؤلفات آن عهد ظاهراً ديده نشده يا كمتر ديده شده است و آن از قرار تفصيل ذيل است:
از غرايب استعمالات اين كتاب ـ كه در سرتاسر آن بسيار مكرر و كم صفحه اى از صفحات اين كتاب از آن خالى است و ظاهراً در هيچ يك از مؤلفات قدما تاكنون به نظر نرسيده است ـ استعمال صيغه فعل مفرد مخاطب است با فاعل جمع؛ مثلاً شما مى آيى و شما مى روى و شما مى خورى و اى مؤمنان صبر كنى و از معاصى بپرهيزى و نحو ذلك ممّا لا يعدّ و لا يحصى كه بعضى امثله آن محض نمونه ذيلاً مذكور خواهد شد، و الاّ از حد شمار بيرون است. و گويا در بعضى لهجات محلى ايران، دال آخر صيغه جمع مخاطب را يعنى دالِ كنيد و خوريد و امثال ذلك را (همان طور كه در بعضى از لهجات خراسان دال مذكور را قلب به تاى مثناة فوقيه مى كرده اند و به جاى كنيد و خوريد، كنيت و خوريت مى گفته اند) در بعضى لهجات ديگر، گويا اين دال را به كلى حذف كرده و به جاى كنيد و خوريد، صاف و ساده، كنى و خورى مى گفته اند. و عجب آن است كه مؤلف، اين تعبير غريب را مطرداً به جاى تعبير قياسى معمولى و به عوض آن استعمال نمى كند؛ بلكه هر دو طريقه را