بشناخت و پايه قدر او بدانست و از آنجا گفت اميرالمؤمنين على بن ابى طالب (عليه الصلوة والسلام) كه المرو مخبوء تحت لسانه؛ مرد زير زبان پنهان است. شاعر پارسيان گويد نظم:
۰ سخن آراى هر چه برداردمايه خويش از آن پديد آرد ۰
۰ بنمايد به خلق پايه خويشآگهى شان دهد ز مايه خويش ۰
۰ گر چه مردى بزرگوار بوددر معانى سخن گزار بود ۰
۰ تا نگويد سخن ندانندشخيره و عمر سال خوانندش ۰
۰ مرد زير زبان بود پنهانساير است اين مثل بگرد جهان». ۰
انتهى به اختصار.
ايضاً ج ۳، ص ۴۶۶، در تفسير آيه «وَ هُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُساقِطْ عَلَيْكِ رُطَباً جَنِيًّا» و اينكه حضرت مريم تا سعى نكرد روزى بدو نرسيد، گويد:
«و شاعر اين معنى خوش گفته: ۰ توكل على الرحمن فى كل حاجةولا تتركن الجد فى شدة الطلب [1] ۰
۰ ألم تر أن اللّه قال لمريم: «وهزّى بجذع النخل تساقط الرطب» [2] ۰
۰ ولو شاء ان تجنيه من غير هزةجنته ولكن كل شيء له سبب [3] ۰

[1] «ولا تتركن» تصحيح قياسى است، و فى الاصل «فلا تتركن».

[2] «النخل» تصحيح قياسى است و فى الاصل «النخلة»، و «تساقط» به فتح تاء و تشديد سين و فتح قاف نيز تصحيح قياسى است و فى الاصل «تسقط».

[3] «تجنيه» تصحيح قياسى است و فى الاصل «يجنيه» و سكون ياء به جهت ضرورت شعر است و حق آن نصب است.