ساخته بودند.[1] افزون بر
آسياى غربى، گسترش بعل پرستى در نقاط مختلف اروپا نيز گزارش شده است؛ ايرلنديها،
آن را به اسم «بيل» (بال)، روميها «بيلوس» و يونيان به نام «فيلوس» عبادت مىكردند[2] يا پرستش
آنها شباهت بسيارى به پرستش بعل داشته است.[3] گزارش مسعودى از
وجود بت بعل در يونان را مىتوان مؤيد اين مطلب دانست[4]؛ گويا
فينيقيها به عنوان قومى دريانورد در رواج آن نقش داشتهاند. به هر حال بيشتر اطلاعات تاريخى از پرستش بعل
در ارتباط با اهالى سواحل شرقى درياى مديترانه از شمال تا جنوب جزيرةالعرب است،
چنانكه گفته شده: مردمان پارهاى از اين مناطق فرزندان خود را براى تقرب به آن،
قربانى مىكردند[5]؛ نيز نام پادشاهان و شهرها را بعل مىگذاشتند.[6] عربهاى ساكن
حجازنيز بتهاى لات، عُزّى و مَنات را دختران آن مىدانستند.[7] بعل براى
عرب جنوبى جزيرة العرب نيز شناخته شده بود[8]، چنان كه بعل را از
خدايان عرب جاهلى و مورد پرستش قبايل يمنى و مردم شمال جزيرة العرب دانستهاند.[9] عمده روايات اسلامى درباره پرستش بعل، در
ارتباط با بنىاسرائيل است؛ گويا عبادت آن از زمان موسى عليه السلام در ميان اين
قوم مورد توجه بوده است.[10] آنها به تقليد از ساكنان سرزمين كنعان و به
تدريج به پرستش اين بت روى آوردند، به گونهاى كه در مواردى متعدد از بعل پرستى
آنان ياد شده است.[11][1] . اعلام قرآن، ص 255- 256؛ تاريخ جامعاديان، ص 338
[2] . دائرةالمعارف بستانى، ج 2، ص 495؛اعلام قرآن، ص 255- 256
[3] . قاموس كتاب مقدس، ص 180- 181
[4] . مروج الذهب، ج 2، ص 274
[5] . قاموس كتاب مقدس، ص 180- 181
[6] . دائرةالمعارف بستانى، ج 2، ص 495؛قاموس كتاب مقدس، ص 181؛ تاج العروس، ج 14، ص 58، «بعل»
[7] 1 .Encyclopedia OF The QuranA -D.
[8] . المفصل، ج 6، ص 307
[9] . تاريخ اديان و مذاهب جهان، ج 2، ص1216
[10] . تاريخ تمدن، ج 1، ص 365- 367؛دائرةالمعارف بستانى، ج 2، ص 494
[11] . كتاب مقدس، اول پادشاهان، 16: 31-32، 18: 19- 26؛ تاريخ اديان و مذاهب جهان، ج 2، ص 1217