لاتَسفِكونَ دِماءَكُم ولا تُخرِجونَ
انفُسَكُم مِن دِيرِكُم ثُمَّ اقرَرتُم و انتُم تَشهَدون» (بقره/ 2، 84)؛ امّا
آنان همواره و در پى زير پا نهادن آموزههاى الهى به جان يكديگر افتاده، خونهاى
زيادى بر زمين مىريختند: «ثُمَّ انتُم هؤُلاءِ تَقتُلونَ
انفُسَكُم و تُخرِجونَ فَريقًا مِنكُم مِن دِيرِهِم تَظهَرونَ عَلَيهِم بِالاثمِ
والعُدونِ و ان يَأتوكُم اسرى تُفدوهُم و هُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيكُم اخراجُهُم». (بقره/ 2،
85) براساس برخى گزارشها اين آيه درباره قبيله بنى قريظه و بنىنضير است كه مكرر
به جنگ و خونريزى با يكديگر پرداختند.[1] عذابهاى بنىاسرائيل بنىاسرائيل بارها بر اثر گناه و نافرمانى
گرفتار انواع عذابهاى دنيايى شدند، چنانكه عذاب آخرت نيز به آنان وعده داده شده
است؛ از جمله: 1. كشتن همديگر: بنىاسرائيل پس از
گوساله پرستى، فرمان يافتند كه به كيفر اين گناه بر روى هم شمشير كشيده، همديگر را
بكشند: «انَّكُم ظَلَمتُم انفُسَكُم بِاتّخاذِكُمُ العِجلَ ...
فَاقتُلوا انفُسَكُم ...». (بقره/ 2، 54) برخى گفتهاند: حتى كسانى كه
گوساله پرستى نكردند نيز به سبب ترك نهى از منكر دچار اين كيفر شدند. درباره مدت
زمان اين كيفر و نيز شمار كشته شدگان، برخى سخنان اغراقآميز نيز گفته شده است.[2] 2. عذاب صاعقه: 70 نفر از كسانى كه
همراه موسى عليه السلام به ميقات رفتند، در پى درخواست جاهلانه خويش مبنى بر ديدن
خدا، گرفتار صاعقه و مرگ شدند. (بقره/ 2، 55) 3. سرگردانى در بيابان: بنىاسرائيل
پس از خروج از مصر و رسيدن به مرزهاى سرزمين موعود، در پى سرپيچى از فرمان خداوند
مبنى بر ورود به آن سرزمين و نبرد با دشمنان، 40 سال در بيابانها سرگردان و از
ورود به سرزمين مقدس محروم شدند. (مائده/ 5، 20- 26) پس از پايان اين 40 سال،
آنان هنگام ورود به سرزمين موعود فرمان يافتند كه جمله معينى را مبنى بر استغفار
بر زبان جارى كنند؛ اما باز با تغيير آن عبارت، نافرمانى كرده، دچار عذاب الهى
شدند: «فَبَدَّلَ الَّذينَ ظَلَموا قَولًا غَيرَ الَّذى قيلَ لَهُم[1] . التبيان، ج 1، ص 336؛ مجمعالبيان، ج1، ص 303- 304؛ الكشاف، ج 1، ص 161
[2] . تفسير قرطبى، ج 1، ص 273