مستمندى اصحاب صفّه: مورخان و راويان هر جا كه از عنوان «اهل صفّه»
ياد كردهاند، فقر* و وضعيت أسف بار معيشتى جمعى از آنها را گزارش كرده و آنان را
تهيدستان جامعه نبوى تصور كردهاند[1] و هنگامى كه گزارش از تعليم و تزكيه
يا از دلاوريها و حضور آنها در ميادين جنگ با كافران است، ديگر عنوان جمعى اهل
صفّه مشاهده نمىشود و عمدتاً به نام افراد اشاره شده است، درحالىكه فقر در دوره
پيامبر در ميان عموم مهاجران و برخى انصار گزارش شده[2] و به اصحاب
صفّه اختصاص نداشت، چنانكه اهل صفّه نيز به فقيران محدود نمىشد و در ميان آنها،
اغنيايى هم وجود داشت.[3] شايد يكى از دلايل عمده اين امر به نقش
راويان بازگردد.[4] بنابر همين روايات، اهل صفّه كه لباسشان
ناكافى و خوراكشان ناچيز بود در مسجد ساكن بودند. آنان در مواقع بحرانى گاه در هر
وعده دو عدد خرما بيشتر نمىخوردند و گاه مدتهاى طولانى از بىغذايى به اجبار سنگ
بر شكم بسته يا روزه مىگرفتند.[5] گفته شده: برخى اوقات اهل صفّه بر اثر ضعف بدنى
نمىتوانستند در نماز به درستى بايستند و طنابهايى را كه در مسجد (احتمالًا از
سقف) آويخته بودند به دست مىگرفتند.[6] مهاجرت اين گروه و تحمل چنين شرايطى
موجب شده بود برخى صحرانشينانى كه به جهتى به مدينه مىآمدند اينان را ديوانه
بخوانند.[1]. فتحالبارى، ج 11، ص 244 [2]. الطبقات، ج 3، ص 471؛ فتوح البلدان، ج1، ص 21 [3]. الاصابه، ج 4، ص 290- 293؛ ج 7، ص289- 290 (4)- شيخ المضيره، ص 52 [5]. جامع البيان، مج 14، ج 28، ص 52 [6]. المصنف، ابن ابى شيبه، ج 1، ص 372