داراى نام عام (محمّد) و نام خاص (احمد) بوده
و عيسى عليه السلام با اين بشارت، از پيامبر با نام خاص او ياد كرده است.[1] در برابر
ديدگاه مشهور درباره ساختار ادبى اين واژه كه آن را افعل تفضيل شمردهاند، عدّهاى
بر صفت مشبهه بودن آن اشاره دارند.[2] اين ديدگاه، با شرايط دستور زبان براى
چنين اشتقاقى سازگارى ندارد. براساس قرآن كريم، شكّى نيست كه يكى از
نامهاى پيامبراكرم صلى الله عليه و آله احمد است، و اين نام، پس از محمّد، از
شناخته شدهترين نامهاى حضرت شمرده مىشود. شهرت و كاربرد گسترده اين نام ميان
مسلمانان به اندازهاى است كه از صدر اسلام تاكنون، همواره براى ياد كردن از
پيامبر صلى الله عليه و آله استفاده از اين نام پس از «محمّد» در رتبه نخست قرار
داشته است. چگونگى نامگذارى: درباره عَلَم (نام مخصوص) يا وصف مشهور بودن
احمد براى پيامبر صلى الله عليه و آله، به اتّفاق نظرى نمىتوان دست يافت؛ ولى
ادلّهاى ديدگاه نخست را تأييد مىكند. در روايتى از امام باقر عليه السلام نقل
شده كه به آمنه، مادر پيامبر، در دوران باردارى ندا رسيد كه نام فرزند خود را احمد
بگذارد.[3] در گزارش ديگرى همين مضمون از خود آمنه نيز نقل شده است.[4] در روايت
ديگرى از امام باقر عليه السلام نقل شده كه ابوطالب، عموى پيامبر در روز هفتم
ولادت حضرت، اين نام را براى وى برگزيد و سبب اين نامگذارى را ستايش آسمانيان و
زمينيان از حضرت دانست.[5] در روايتى از خود پيامبر اسلام، وجه
نامگذارى او به محمّد ستايش زمينيان از حضرت و به احمد ستودهتر بودن او نزد
آسمانيان دانسته شده است.[6][1]. عمدة الحفاظ، ج 1، ص 452 [2]. كشف الغمة، ج 1، ص 7 [3]. الطبقات، ج 1، ص 79 [4]. الطبقات، ج 1، ص 79 [5]. الكافى، ج 6، ص 34 [6]. تفسير قمى، ج 2، ص 378