اسِيْد بن
حُضِير على نصيرى اسِيْد بن حُضِير: اسيد بن حُضير بن سِماك
بن عتيك اوسى، مكنّا به ابويحيى[1] از زندگى پيش از اسلام او اطلاع چندانى در دست
نيست. وى در يثرب متولد شد. پدرش حضير الكتائب، در جاهليت از بزرگان يثرب
و رئيس قبيله اوس بود و در جنگ بُعاث- واپسين جنگ اوس و خزرج- كشته شد.[2] اسيد در
جوانى بر جاى پدر نشست و بسان او، نزد قوم خود احترام داشت. چون در دوران جاهليت،
خواندن، نوشتن، تيراندازى و شنا را نيك مىدانست به او «كامل» مىگفتند. ميان او و
سعد بن معاذ، دوستى بسيار عميقى برقرار بود[3] كه پس از اسلام نيز
ادامه يافت و اوسيان آن دو را سيّد و سرور مىدانستند. او از راويان پيامبر صلى
الله عليه و آله است و بعضى از صحابه از او روايت كردهاند.[4] اسيد پيش از هجرت پيامبر به مدينه به دست
مصعببنعمير اسلام آورد[5] و در عقبه دوم همراه 70 نفر از انصار با
پيامبر پيمان بست و بر اساس روايتى از طرف حضرت، يكى از نقباى دوازدهگانه شد[6]؛ ليكن برخى
به دليل آنكه ابان بن عثمان با تعبير «عن جماعة» اين روايت را به رسول اللّه صلى
الله عليه و آله مستند مىكند و اين جماعت عبارتاند از: يحيى بن ابىكثير و سعيد
بن عبدالعزيز و سفيان بن عيينه، آن را قابل اعتماد نمىدانند.[7] وى از كسانى
بود كه روزها براى آمدن پيامبر صلى الله عليه و آله به مدينه انتظار مىكشيد و
هنگام ورود ايشان زمام شتر[1]. تهذيبالكمال، ج 3، ص 246 [2]. همان، ص 247؛ تاريخ دمشق، ج 9، ص 79 [3]. رجال انزل اللّه فيهم قرآناً، ج 1، ص172 [4]. تهذيبالكمال، ج 3، ص 246- 247؛ تاريخدمشق، ج 9، ص 73 [5]. الطبقات، ج 3، ص 321 [6]. تهذيب الكمال، ج 3، ص 248 [7]. معجم رجالالحديث، ج 3، ص 246؛ ج 4، ص125؛ قاموسالرجال، ج 2، ص 142