الف) تفسير تبيان و تفسير شيخ: تفسير تبيان نگاشته شيخ طوسى (۳۸۵ ـ ۴۶۰) و به زبان عربى است. اين تفسير از تفاسير معتبر شيعه و يكى از منابع مفسران بعدى است. در مواردى به خوبى مى توان دريافت كه شيخ برخى مطالب را از تفسير تبيان برداشت نموده است؛ براى نمونه، در مقدمه تفسير تبيان به نامهاى قرآن اشاره گرديده است كه اين نامها با استفاده از آيات قرآنى برداشت شده و شيخ طوسى گاه اين نامها را توضيح داده است. ابوالفتوح رازى نيز در مورد اسماى قرآن مى گويد:
«در نامهاى قرآن و معانى آن؛ بدان كه خداى (جل جلاله) اين كتاب در قرآن به چند نام برخواند: قرآن اش خواند و فرقان و كتاب و ذكر و تنزيل و حديث و موعظه و تذكره و حكم و ذكرى و حكمت و حكيم و مهيمن و شافى و هدى و هادى و صراط المستقيم و نور و رحمت و حبل و روح و قصص و... و ما هر يك را گوييم كه كجا گفت...».
آن گاه شيخ ابوالفتوح به تفصيل اين بحث را دنبال مى كند كه اين نامها با استفاده از كدام آيه قرآن بوده است. اين روش كاملاً با تفسير تبيان همخوانى دارد.
ب) تفسير الكبير يا مفاتيح الغيب: يكى از تفاسيرى كه گفته شده متأثر از تفسير روض الجنان است، تفسير فخر رازى است. ميرزا محمد بن سليمان تنكابنى در كتاب قصص العلماء در شرح حال شيخ ابوالفتوح رازى مى نويسد:
«و فخر الدين رازى نيشابورى مطالب او را دزديده و در تفسيرش نوشته است و او معاصر با صاحب كشاف بود».
اين تعبير مبالغه آميز، و گزارش واقعيت ندارد، اما مطالعه تطبيقى اين دو تفسير نشان مى دهد كه تفسير فخر رازى تا چه اندازه از تفسير شيخ ابوالفتوح متأثر بوده است؛ به عنوان نمونه، شيخ در آغاز تفسير سوره حمد مى گويد:
«بدان كه اين سوره را ده نام است: فاتحة الكتاب و ام الكتاب و ام القرآن و السبع المثانى و الوافية و الكافيه و الشافيه و الأساس و الصلوة و الحمد، و هر يكى از خبرى