آنچه در آيات قبل گذشت مرحله دعوت و تبليغ پى گير و مستمر نوح ع با نهايت جديت، و با استفاده از تمام وسائل بود، در اين مرحله كه ساليان دراز طول كشيد گروه اندكى- اندك از نظر عدد و بسيار از نظر كيفيت و استقامت- به او ايمان آوردند.

آيات مورد بحث اشاره به مرحله دوم اين مبارزه است، مرحله پايان يافتن دوران تبليغ و آماده شدن براى تصفيه الهى! در آيه نخست مى‌خوانيم:" به نوح وحى شد كه جز افرادى كه از قومت به تو ايمان آورده‌اند ديگر هيچكس ايمان نخواهد آورد". (وَ أُوحِيَ إِلى‌ نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ‌).

اشاره به اينكه صفوف به كلى از هم جدا شده، و ديگر دعوت براى ايمان و اصلاح سودى ندارد، و بايد آماده تصفيه و انقلاب نهايى شود.

و در پايان آيه به نوح دلدارى داده مى‌گويد:" اكنون كه چنين است از كارهايى كه اينها انجام مى‌دهند به هيچوجه اندوهناك و محزون مباش" (فَلا تَبْتَئِسْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ‌).

ضمنا از اين آيه استفاده مى‌شود كه خداوند قسمتهايى از علم اسرار غيب را در هر مورد كه لازم باشد در اختيار پيامبرش مى‌گذارد همانگونه كه در اينجا به نوح خبر مى‌دهد كه در آينده هيچكس از آنها ايمان نخواهد آورد.

به هر حال اين گروه عصيانگر و لجوج بايد مجازات شوند، مجازاتى كه جهان را از لوث وجود آنها پاك كند و مؤمنان را براى هميشه از چنگالشان رها سازد، فرمان غرق شدن آنها صادر شده است، ولى هر چيز وسائلى مى‌خواهد، نوح بايد كشتى مناسبى براى نجات مؤمنان راستين بسازد تا هم مؤمنان در مدت ساختن كشتى در مسير خود ورزيده‌تر شوند و هم بر غير مؤمنان به اندازه كافى اتمام حجت گردد.