تاكيد مى‌كند كه" من هرگز نمى‌توانم در باره اين افرادى كه در چشم شما حقيرند بگويم خداوند هيچ خير و پاداش نيكى به آنها نخواهد داد" (وَ لا أَقُولُ لِلَّذِينَ تَزْدَرِي أَعْيُنُكُمْ لَنْ يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْراً).

بلكه به عكس خير اين جهان و آن جهان مال آنها است، هر چند دستشان از مال و ثروت تهى است، اين شما هستيد كه بر اثر خيالات خام، خير را در مال و مقام يا سن و سال منحصر ساخته‌ايد و از حقيقت و معنى به كلى بيخبريد.

و به فرض كه گفته شما راست باشد و آنها اراذل و اوباش باشند خدا از درون جان آنها و نياتشان آگاه است (اللَّهُ أَعْلَمُ بِما فِي أَنْفُسِهِمْ‌) من كه جز ايمان و صداقت از آنها چيزى نمى‌بينم، و به همين دليل وظيفه دارم آنان را بپذيرم، من مامور به ظاهرم و بنده‌شناس خداست! و" اگر غير از اين كارى كنم مسلما از ستمكاران خواهم بود" (إِنِّي إِذاً لَمِنَ الظَّالِمِينَ‌).

اين احتمال نيز در تفسير جمله آخر داده شده است كه به تمام محتواى آيه مربوط باشد يعنى اگر من ادعاى علم غيب يا فرشته بودن، يا مالك خزائن الهى بودن كنم، و يا ايمان آورندگان را طرد نمايم در پيشگاه خدا و و جدان در صف ستمگران خواهم بود.

در اينجا بايد به چند نكته توجه كرد:

[1- آگاهى از غيب‌]

1- همانگونه كه بارها اشاره كرده‌ايم آگاهى از غيب به طور مطلق و بدون هيچگونه قيد و شرط از آن خدا است، ولى او هر مقدار از اين آگاهى را مصلحت ببيند در اختيار پيامبران و اولياى خود مى‌گذارد همانطور كه در آيه 26 و 27 سوره" جن" مى‌خوانيم:" عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‌ غَيْبِهِ أَحَداً إِلَّا مَنِ ارْتَضى‌ مِنْ رَسُولٍ‌ (خداوند از تمام امور پنهانى آگاه است و هيچكس را از علم غيب خود