نوح داشتند كه او با بيانى رسا و روشن به آنها پاسخ گفت.

آيات مورد بحث نيز دنباله پاسخگويى به بهانه جوييهاى آنها است.

نخستين آيه يكى از دلائل نبوت را كه نوح براى روشن ساختن قوم تاريكدل بيان كرده بازگو مى‌كند:" اى قوم! من در برابر اين دعوت از شما مال و ثروت و اجر و پاداشى مطالبه نمى‌كنم" (وَ يا قَوْمِ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مالًا).

" اجر و پاداش من تنها بر خدا است" خدايى كه مرا مبعوث به نبوت ساخته و مامور به دعوت خلق كرده است (إِنْ أَجرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ‌).

اين به خوبى نشان مى‌دهد كه من هدف مادى از اين برنامه ندارم و جز به پاداش معنوى الهى نمى‌انديشم، و هرگز يك مدعى دروغين نمى‌تواند چنين باشد و اينهمه دردسر و ناراحتى را بخاطر هيچ براى خود بخرد.

و اين ميزان و الگويى است براى شناخت رهبران راستين، از فرصت طلبان دروغين، كه هر گامى را بر مى‌دارند به طور مستقيم يا غير مستقيم هدف مادى از آنان دارند.

سپس در پاسخ آنها كه اصرار داشتند نوح ايمان آورندگان فقير و يا كم سن و سال را از خود براند با قاطعيت مى‌گويد" من" هرگز كسانى را كه ايمان آورده‌اند طرد نمى‌كنم" (وَ ما أَنَا بِطارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا).

" چرا كه آنها با پروردگار خويش ملاقات خواهند كرد و در سراى ديگر خصم من در برابر او خواهند بود" (إِنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ‌). [1] در پايان آيه به آنها اعلام مى‌كند كه" من شما را مردمى جاهل مى‌دانم" (وَ لكِنِّي أَراكُمْ قَوْماً تَجْهَلُونَ‌).

[1] اين احتمال نيز در تفسير اين جمله وجود دارد كه منظور نوح اين است كه اگر ايمان آورندگان من در باطن دروغگو باشند خداوند در رستاخيز به حساب آنها مى‌رسد، ولى احتمال اول صحيحتر بنظر مى‌رسد.