خلاصه مى‌كند و مى‌گويد رسالت من اين است كه غير از" اللَّه" ديگرى را پرستش نكنيد" (أَنْ لا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ‌).

و بلا فاصله پشت سر آن همان مساله انذار و اعلام خطر را تكرار مى‌كند و مى‌گويد:" من بر شما از عذاب روز دردناكى بيمناكم" (إِنِّي أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ أَلِيمٍ‌) [1] در حقيقت توحيد و پرستش اللَّه (خداى يگانه يكتا) ريشه و اساس و زير بناى تمام دعوت پيامبران است، و به همين دليل در مورد ساير پيامبران همانگونه كه در آيه دوم اين سوره و آيه 40 سوره يوسف و 23 سوره اسراء نيز آمده همين تعبير مشاهده مى‌شود كه آنها دعوتشان را در توحيد خلاصه مى‌كردند.

اگر براستى همه افراد جامعه جز" اللَّه" را پرستش نكنند و در مقابل انواع بتهاى ساختگى اعم از بتهاى برونى و درونى، خودخواهيها، هوا و هوسها، شهوتها پول و مقام و جاه و جلال و زن و فرزند سر تعظيم فرود نياورند، هيچگونه نابسامانى در جوامع انسانى وجود نخواهد آمد.

اگر انسان خودكامه ناتوانى را به صورت يك بت در نياورند، و در مقابل او سجده نكنند و فرمانش را به كار نبندند، نه استبداد و استعمارى به وجود خواهد آمد و نه آثار شوم آن نه ذلت و اسارت پيش مى‌آيد و نه وابستگى و طفيلى‌گرايى و تمام اين بدبختيها كه دامان افراد و جوامع را مى‌گيرد، به خاطر همان انحراف از پرستش اللَّه، و روى آوردن به پرستش بتها و طاغوتها است.

[1] با اينكه دردناك بودن صفت عذاب است، ولى در آيه فوق صفت براى" يوم" قرار داده شده است، اين يك نوع اسناد مجازى لطيف است كه در ادبيات زبانهاى مختلف مى‌آيد در فارسى نيز مى‌گوئيم فلان روز روز دردناكى بود با اينكه خود روز دردناك نبوده بلكه حوادثش دردناك بوده است.