و پرندگان هوا از آن مى‌خورند به دار آويخته شد.

آيا مفهوم اين سخن اين نيست كه در محيطهاى فاسد و رژيمهاى طاغوتى آنها كه در مسير شهوات خودكامگانند آزادى دارند و آنها كه در راه خدمت به اجتماع و كمك كردن و نان دادن به مردم قدم بر مى‌دارند حق حيات ندارند و بايد بميرند؟ اين است بافت جامعه‌اى كه نظام فاسدى بر آن حكومت مى‌كند، و اين است سرنوشت مردم خوب و بد در چنين جامعه‌ها.

درست است كه يوسف با اتكاء به وحى الهى و علم تعبير خواب چنين پيش‌بينى را كرد ولى هيچ معبرى نمى‌تواند چنين تناسبها را در تعبيرش از نظر دور دارد.

در حقيقت خدمت در اين جوامع گناه است و خيانت و گناه عين ثواب!.

ديديم كه يوسف بالاترين درسى را كه به زندانيان داد درس توحيد و يگانه پرستى بود، همان درسى كه محصولش آزادى و آزادگى است.

او مى‌دانست" أَرْبابٌ مُتَفَرِّقُونَ‌" و هدفهاى پراكنده، و معبودهاى مختلف، سرچشمه تفرقه و پراكندگى در اجتماعند و تا تفرقه و پراكندگى وجود دارد طاغوتها و جباران بر مردم مسلطند، لذا براى قطع ريشه آنها دستور داد كه از شمشير براى توحيد استفاده كنند تا مجبور نباشند آزادى را به خواب ببينند بلكه آن را در بيدارى مشاهده كنند.

مگر جباران و ستمگران كه بر گرده مردم سوارند در هر جامعه‌اى چند نفر مى‌باشند كه مردم قادر به مبارزه با آنها نيستند؟ جز اين است كه آنها افراد محدودى هستند ولى با ايجاد تفرقه و نفاق، از طريق ارباب متفرقون، و در هم شكستن نيروى متشكل جامعه، امكان حكومت را بر توده‌هاى عظيم مردم به دست مى‌آورند؟.