2- دعاى گيراى يوسف!

در روايات اهل بيت ع و در طرق اهل تسنن مى‌خوانيم: هنگامى كه يوسف در قعر چاه قرار گرفت، اميدش از همه جا قطع و تمام توجه او به ذات پاك خدا شد، با خداى خود مناجات مى‌كرد و به تعليم جبرئيل راز و نيازهايى داشت، كه در روايات به عبارات مختلفى نقل شده است.

در روايتى مى‌خوانيم با خدا چنين مناجات كرد:

اللهم يا مونس كل غريب و يا صاحب كل وحيد و يا ملجا كل خائف و يا كاشف كل كربة و يا عالم كل نجوى و يا منتهى كل شكوى و يا حاضر كل ملاء يا حى يا قيوم اسئلك ان تقذف رجائك فى قلبى حتى لا يكون لى هم و لا شغل غيرك و ان تجعل لى من امرى فرجا و مخرجا انك على كل شى‌ء قدير.

.:" بار پروردگارا! اى آنكه مونس هر غريب و يار تنهايانى، اى كسى كه پناهگاه هر ترسان، و بر طرف كننده هر غم و اندوه، و آگاه از هر نجوى، و آخرين اميد هر شكايت كننده و حاضر در هر جمع و گروهى، اى حى و اى قيوم! از تو مى‌خواهم كه اميدت را در قلب من بيفكنى، تا هيچ فكرى جز تو نداشته باشم، و از تو مى‌خواهم كه از اين مشكل بزرگ، فرج و راه نجاتى، براى من فراهم كنى كه تو بر هر چيز توانايى".

جالب اينكه در ذيل اين حديث مى‌خوانيم، فرشتگان صداى يوسف را شنيدند و عرض كردند:

الهنا نسمع صوتا و دعاء: الصوت صوت صبى و الدعاء دعاء نبى!

:" پروردگارا! ما صدا و دعائى مى‌شنويم، آواز، آواز كودك است، اما دعا، دعاى پيامبرى است"! [1] اين نكته نيز قابل توجه است هنگامى كه يوسف را برادران در چاه افكندند

[1] تفسير قرطبى جلد 5 صفحه 3373.