بپويد و هر لحظه به خدا نزديكتر شود، مى‌فرمايد:" اين آفرينش با عظمت را به اين خاطر قرار داد كه شما را بيازمايد تا كدامين بهتر عمل مى‌كنيد" (لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا).

" ليبلوكم" از ماده" بلاء و ابتلاء" به معنى آزمايش است، همانگونه كه سابقا هم اشاره كرده‌ايم آزمايشهاى الهى براى كشف حال و پى‌بردن به وضع درونى و روحى و فكرى افراد نيست، بلكه به معنى پرورش دادن و تربيت نمودن است (شرح اين موضوع ذيل آيه 155 سوره بقره جلد اول صفحه 384 به بعد بيان شد) جالب اينكه اين آيه ارزش هر انسانى را به" حسن" عمل او مربوط مى‌داند، نه به كثرت و فزونى عمل او، و اين نشان مى‌دهد كه اسلام در همه جا روى" كيفيت" عمل تكيه مى‌كند نه روى كثرت و كميت عمل.

در حديثى در همين زمينه از امام صادق ع چنين نقل شده: ليس يعنى‌

اكثر عملا و لكن اصوبكم عملا، و انما الاصابة خشية اللَّه، و النية الصادقة، ثم قال الإبقاء على العمل حتى يخلص اشد من العمل، و العمل الخالص، الذى لا تريد ان يحمدك عليه احد الا اللَّه عز و جل.

" خداوند كثرت عمل را نمى‌خواهد بلكه درستى عمل را مى‌خواهد، و درستى عمل به آن است كه با خدا ترسى و نيت پاك توأم باشد، سپس فرمود:

نگهدارى عمل از آلودگى به ريا و نيات نادرست مشكلتر از خود عمل است و عمل خالص عملى است كه نخواهى هيچكس جز خدا ترا بخاطر آن ستايش كند [1] سومين مطلبى كه در اين آيه به آن اشاره شده مساله" معاد" است كه پيوند ناگسستنى با مساله آفرينش جهان و بيان هدف خلقت دارد، زيرا آفرينش جهان هدفش تكامل انسانها است، و تكامل انسانها به خاطر آماده شدن براى زندگى در يك جهان وسيعتر و متكاملتر است، لذا مى‌گويد:

" اگر به آنها بگويى شما بعد از مرگ برانگيخته مى‌شويد كافران از روى‌

[1] تفسير برهان جلد 2 صفحه 207.