پس از ذكر سر گذشت پيامبران و اقوام پيشين و رمز موفقيت و پيروزى آنها و پس از دلدارى و تقويت اراده پيامبر از اين طريق در آيه بعد، مهمترين دستور را به پيغمبر اكرم ص مى‌دهد و مى‌گويد:" استقامت كن همانگونه كه به تو دستور داده شده است" (فَاسْتَقِمْ‌).

استقامت در راه تبليغ و ارشاد كن، استقامت در طريق مبارزه و پيكار كن، استقامت در انجام وظائف الهى و پياده كردن تعليمات قرآن كن.

ولى اين استقامت نه به خاطر خوش آيند اين و آن باشد و نه از روى تظاهر و ريا، و نه براى كسب عنوان قهرمانى، نه براى بدست آوردن مقام و ثروت و كسب موفقيت و قدرت، بلكه تنها به خاطر فرمان خدا و آن گونه كه به تو دستور داده شده است بايد باشد (كَما أُمِرْتَ‌).

اما اين دستور تنها مربوط به تو نيست، هم تو بايد استقامت كنى" و هم تمام كسانى كه از شرك به سوى ايمان باز گشته‌اند و قبول دعوت اللَّه نموده‌اند." (وَ مَنْ تابَ مَعَكَ‌).

" استقامتى خالى از افراط و تفريط، و زياده و نقصان، استقامتى كه در آن طغيان وجود نداشته باشد" (وَ لا تَطْغَوْا).

" چرا كه خداوند از اعمال شما آگاه است"، و هيچ حركت و سكون و سخن و برنامه‌اى بر او مخفى نمى‌ماند (إِنَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ).

در حديث معروفى از ابن عباس چنين مى‌خوانيم:

ما نزل على رسول اللَّه (ص) آية كانت اشد عليه و لا اشق من هذه الاية، و لذلك قال لاصحابه حين قالوا له اسرع اليك الشيب يا رسول اللَّه! شيبتنى هود و الواقعه‌

[1]

[1] تفسير مجمع البيان جلد 5 صفحه 199.