و اضافه مى‌كند:" آنها جاودانه در آتش خواهند ماند تا زمانى كه آسمانها و زمين بر پاست" (خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ‌).

مگر آنچه پروردگارت اراده كند" (إِلَّا ما شاءَ رَبُّكَ‌).

" چرا كه خداوند هر كارى را اراده كند انجام مى‌دهد" (إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِما يُرِيدُ).

" و اما آنها كه سعادتمند شدند در بهشت جاودانه خواهند ماند، تا آسمانها و زمين برپاست" (وَ أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ‌).

" مگر آنچه پروردگار تو اراده كند" (إِلَّا ما شاءَ رَبُّكَ‌).

" اين بخشش و عطيه‌اى است كه هرگز از آنان قطع نمى‌شود" (عَطاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ).

در اينجا بايد به چند نكته توجه كرد:

[1- ذاتى بودن سعادت و شقاوت؟]

1- همانگونه كه گفتيم بعضى خواسته‌اند از آيات فوق ذاتى بودن سعادت و شقاوت را اثبات كنند در حالى كه نه تنها آيات فوق دلالتى بر اين امر ندارد بلكه به وضوح ثابت مى‌كند كه سعادت و شقاوت اكتسابى است، زيرا مى‌گويد:

" فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا" (آنها كه شقاوت‌مند شدند) و يا مى‌گويد:" أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا" (اما آنها كه سعادت‌مند شدند) اگر شقاوت و سعادت ذاتى بود مى‌بايست گفته شود" اما الاشقياء و اما السعداء" و مانند آن. و از اينجا روشن مى‌شود آنچه در تفسير فخر رازى آمده كه" در اين آيات خداوند از هم اكنون حكم كرده كه گروهى در قيامت سعادتمندند و گروهى شقاوتمند، و كسانى را كه خداوند