نزد پروردگار تو" (مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّكَ‌).

اما تصور نكنيد كه اين سنگها مخصوص قوم لوط بودند،" آنها از هيچ قوم و جمعيت و گروه ستمكار و ظالمى دور نيستند" (وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ).

اين قوم منحرف هم بر خويش ستم كردند و هم بر جامعه‌شان، هم سرنوشت ملتشان را ببازى گرفتند و هم ايمان و اخلاق انسانى را، و هر قدر رهبر دلسوزشان فرياد زد، گوش فرا ندادند و مسخره كردند، وقاحت و بى‌شرمى را به آنجا رساندند كه حتى مى‌خواستند به حريم ميهمانهاى رهبرشان نيز تجاوز كنند.

اينها كه همه چيز را وارونه كرده بودند! بايد شهرشان هم واژگونه شود! نه فقط زير و رو شود كه بارانى از سنگ، آخرين آثار حيات را در آنجا در هم بكوبد و آنها را زير پوشش خود دفن كند، به گونه‌اى كه حتى اثرى از آنها در آن سرزمين ديده نشود، تنها بيابانى وحشتناك و بهم ريخته و قبرستانى خاموش و مدفون زير سنگ ريزه‌ها، از آنها باقى بماند.

آيا تنها قوم لوط بايد چنين مجازات شوند، مسلما نه، هر گروه منحرف و ملت ستم پيشه‌اى چنين سرنوشتى در انتظار او است گاهى زير باران سنگريزه‌ها، و گاهى زير ضربات بمبهاى آتش‌زا، و زمانى زير فشارهاى اختلافات كشنده اجتماعى، و بالآخره هر كدام به شكلى و به صورتى.

در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- چرا لحظه نزول عذاب" صبح" بود؟

- دقت در آيات بالا اين سؤال را در ذهن خواننده ترسيم مى‌كند كه صبح در اين ميان چه نقشى داشت؟ چرا در دل شب عذاب نازل نشد.

آيا به خاطر آن است كه گروه مهاجم به خانه لوط هنگامى كه نابينا