قرآن، اضافه به" اللَّه" شده است‌ [1] و اين نشانه مى‌دهد كه اين ناقه ويژگيهايى داشته و با توجه به اينكه در آيه فوق به عنوان آيه و نشانه الهى و دليل حقانيت ذكر شده است، روشن مى‌شود كه اين ناقه يك ناقه معمولى نبود و از جهت يا جهاتى خارق العاده بوده است.

ولى در آيات قرآن اين مساله بطور مشروح نيامده است كه ويژگيهاى اين ناقه چه بوده است؟ همين اندازه مى‌دانيم يك شتر عادى و معمولى نبوده است.

تنها چيزى كه در دو مورد از قرآن آمده اين است كه صالح در مورد اين ناقه به قوم خود اعلام كرد كه آب آن منطقه بايد سهم‌بندى شود، يك روز سهم ناقه و يك روز سهم مردم باشد (هذِهِ ناقَةٌ لَها شِرْبٌ وَ لَكُمْ شِرْبُ يَوْمٍ مَعْلُومٍ‌- شعراء آيه 155 و در سوره قمر آيه 28 نيز مى‌خوانيم‌ وَ نَبِّئْهُمْ أَنَّ الْماءَ قِسْمَةٌ بَيْنَهُمْ كُلُّ شِرْبٍ مُحْتَضَرٌ) در سوره شمس نيز اشاره مختصرى به اين امر آمده است، آنجا كه مى‌فرمايد فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها (شمس آيه 13).

ولى كاملا مشخص نشده كه اين تقسيم آب چگونه خارق العاده بوده، يك احتمال اين است كه آن حيوان آب فراوانى مى‌خورده بگونه‌اى كه تمام آب چشمه را به خود اختصاص مى‌داده، احتمال ديگر آن است كه به هنگامى كه آن حيوان وارد آبشخور مى‌شده حيوانات ديگر جرئت ورود به محل آب را نداشتند.! اما چگونه اين حيوان از تمام آب مى‌توانسته استفاده كند اين احتمال هست كه آب آن قريه كم بوده، مانند آب قريه‌هايى كه چشمه كوچكى بيش ندارند و مجبورند آب را در تمام شبانه روز در يك گودال مهار كنند تا مقدارى‌

[1] اينگونه اضافه را در اصطلاح ادبى اضافه تشريفى مى‌گويند يعنى اضافه‌اى كه دليل بر شرف و اهميت چيزى است و در آيه فوق دو نمونه آن ديده مى‌شود: ناقة اللَّه، و ارض اللَّه و در موارد ديگر بيت اللَّه و شهر اللَّه و مانند آن نيز گفته شده است.