به مجازات دردناك اين سركشان اشاره كرده، نخست مى‌گويد:

" هنگامى كه فرمان ما دائر به مجازاتشان فرا رسيد، هود و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند به خاطر رحمت و لطف خاصى كه به آنان داشتيم رهايى بخشيد" (وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا هُوداً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا).

تفسير نمونه ؛ ج‌9 ؛ ص141

باز براى تاكيد بيشتر مى‌فرمايد:" و ما اين قوم با ايمان را از عذاب شديد و غليظ رهايى بخشيديم" (وَ نَجَّيْناهُمْ مِنْ عَذابٍ غَلِيظٍ).

جالب اينكه: قبل از آنكه مجازات افراد بى‌ايمان و ياغى و ستمكار را بيان كند، نجات و رهايى قوم با ايمان را ذكر مى‌كند، تا اين پندار پيدا نشود كه به هنگام عذاب الهى طبق ضرب المثل معروف خشك و تر با هم خواهند سوخت، چرا كه او حكيم است و عادل، و محال است كه حتى يك فرد با ايمان را در ميان انبوهى بى‌ايمان و گناهكار مجازات كند.

بلكه رحمت الهى اين گونه اشخاص را قبل از درگير شدن مجازات به محل امن و امانى منتقل مى‌سازد، چنان كه ديديم قبل از آنكه طوفان فرا رسد كشتى نجات نوح آماده بود و پيش از آنكه شهرهاى لوط درهم كوبيده شود، شب هنگام لوط و تعداد معدود ياران با ايمانش به فرمان الهى خارج شدند.

در اينكه جمله" نجينا" (رهايى بخشيديم) چرا در اين آيه تكرار شده تفسيرهاى گوناگونى وجود دارد، بعضى معتقدند كه" نجينا" در مرحله اول اشاره به رهايى بخشيدن از مجازات دنيا است و در مرحله دوم رهايى از عذاب آخرت است كه با توصيف به غليظ بودن نيز كاملا سازگار است.

بعضى ديگر به نكته لطيفى اشاره كرده‌اند كه چون سخن از رحمت الهى به ميان آمده اگر بلا فاصله كلمه عذاب تكرار مى‌شد، تناسب نداشت، رحمت كجا و عذاب غليظ كجا، لذا" نجينا" بار ديگر تكرار شده تا ميان اين دو فاصله بيفتد و چيزى از شدت عذاب و تاكيد روى آن كاسته نشود.