آن كس كه خود محور يا انحصار طلب است تنها خويشتن را مى‌بيند و به همين دليل مشرك است، توحيد قطره وجود يك فرد را در اقيانوس پهناور جامعه حل مى‌كند، موحد چيزى جز يك واحد بزرگ يعنى سراسر جامعه انسانى و بندگان خدا نمى‌بيند.

برترى جويان از نوعى ديگر از انواع شرك مايه مى‌گيرند، و همچنين آنها كه دائما با همنوعانشان در جنگ و ستيزند و منافع خود را از منافع ديگران جدا مى‌بينند، اين دوگانگى و چندگانگى چيزى جز شرك در چهره‌هاى مختلف نيست.

به همين دليل پيامبران براى اصلاحات وسيعشان همه از همين جا شروع كرده‌اند، توحيد معبود (اللَّه) و سپس توحيد كلمه و توحيد عمل و توحيد جامعه.

2- رهبران راستين پاداشى از پيروان نمى‌طلبند.

يك پيشواى واقعى در صورتى مى‌تواند دور از هر گونه اتهام و در نهايت آزادى به راه خود ادامه دهد و هر گونه انحراف و كجروى را در پيروانش اصلاح كند كه وابستگى و نياز مادى به آنها نداشته باشد، و گرنه همان نياز زنجيرى خواهد شد بر دست و پاى او، و قفل و بندى بر زبان و فكر او! و منحرفان از همين طريق براى تحت فشار قرار دادن او وارد مى‌شوند، يا از طريق تهديد به قطع كمكهاى مادى، و يا از طريق پيشنهاد كمكهاى بيشتر، و پيشوا و رهبرى هر قدر هم صاف و مخلص باشد باز انسان است و ممكن است در اين مرحله گام او بلرزد.

به همين دليل در آيات فوق و آيات ديگرى از قرآن مى‌خوانيم پيامبران در آغاز دعوت صريحا اعلام مى‌كردند نياز مادى و انتظار پاداش از پيروانشان ندارند.