بشريت از انواع اسارتها، و دعوت به سوى توحيد با تمام ابعادش قيام كردند، شعار همه آنها ايمان و اخلاص و تلاش و كوشش و استقامت در راه خدا بود، واكنش اقوام مختلف در برابر همه آنان نيز تند و خشن و توام با انواع قهرها و فشارها بود.

در نخستين آيه از اين ماجرا مى‌فرمايد:" ما به سوى قوم عاد برادرشان هود را فرستاديم" (وَ إِلى‌ عادٍ أَخاهُمْ هُوداً).

در اينجا از" هود" تعبير به برادر مى‌كند، اين تعبير يا به خاطر آن است كه عرب از تمام افراد قبيله تعبير به برادر مى‌كند چرا كه در ريشه نسب با هم مشتركند، مثلا به يك نفر از طايفه بنى اسد" اخو اسدى" مى‌گويد و از طايفه مذحج،" اخو مذحج".

و يا اشاره به اين است كه رفتار هود مانند ساير انبياء با قوم خود كاملا برادرانه بود، نه در شكل يك امير و فرمانده، و يا حتى يك پدر نسبت به فرزندان، بلكه همچون يك برادر در برابر برادران ديگر بدون هر گونه امتياز و برترى‌جويى.

نخستين دعوت هود، همان دعوت تمام انبيا بود، دعوت به سوى توحيد و نفى هر گونه شرك:" هود به آنها گفت اى قوم من! خدا را پرستش كنيد" (قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ‌).

" چرا كه هيچ اله و معبود شايسته جز او وجود ندارد" (ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ‌).

" شما در اعتقادى كه به بتها داريد در اشتباهيد و به خدا افترا مى‌بنديد" (إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا مُفْتَرُونَ‌).

اين بتها نه شريك او هستند و نه منشا خير و شر و هيچ كارى از آنها ساخته نيست، چه افترا و تهمتى از اين بالاتر كه براى چنين موجودات بى‌ارزشى اين همه مقام قائل شويد.