سپس اضافه ميكند" با اين همه باز در آينده از نسل همين مؤمنان، امتهايى به وجود مى‌آيند كه انواع نعمتها را به آنها مى‌بخشيم، ولى آنها در غرور و غفلت فرو مى‌روند سپس عذاب دردناك ما به آنها مى‌رسد" (وَ أُمَمٌ سَنُمَتِّعُهُمْ ثُمَّ يَمَسُّهُمْ مِنَّا عَذابٌ أَلِيمٌ‌) بنا بر اين چنين نيست كه اين انتخاب اصلح، و اصلاح نوع انسانى از طريق طوفان آخرين انتخاب، و آخرين اصلاح باشد، بلكه باز هم تا زمانى كه نوع آدمى به عاليترين مرحله رشد و تكامل برسد، به خاطر سوء استفاده كردن از آزادى اراده، گاه در راه شر و فساد قدم مى‌گذارد و باز همان برنامه مجازات در اين جهان و سراى ديگر دامنش را مى‌گيرد.

جالب اينكه در جمله فوق فقط مى‌گويد:" سنمتّعهم" بزودى آنها را از انواع نعمتها بهره‌مند مى‌كنيم، و بلا فاصله سخن از عذاب و مجازات آنها مى‌گويد، اشاره به اينكه بهره‌ورى از نعمت فراوان در افراد كم ظرفيت و ضعيف الايمان به جاى اينكه حس شكر گزارى و اطاعت را بيدار كند، غالبا بر طغيان و غرور آنها مى‌افزايد، و به دنبال آن رشته‌هاى بندگى خدا را پاره مى‌كند.

جمله‌اى كه مرحوم" طبرسى" در مجمع البيان از يكى از مفسران در ذيل اين آيه نقل كرده جالب است، آنجا كه مى‌گويد هلك المستمتعون فى الدنيا لان الجهل يغلب عليهم و الغفلة، فلا يتفكرون الا فى الدنيا و عمارتها و ملاذها:

" صاحبان نعمت در دنيا هلاك و گمراه شدند چرا كه جهل و غفلت بر آنها غالب مى‌شود و جز در فكر دنيا و لذتهاى آن نيستند" اين واقعيت در زندگى كشورهاى متنعم و ثروتمند دنيا به خوبى ديده مى‌شود كه آنها غالبا در فساد غوطه‌ورند، نه تنها به فكر مستضعفان جهان نيستند، بلكه روز بروز طرحى تازه براى مكيدن هر چه بيشتر خون آنها مى‌ريزند.

به همين دليل بسيار مى‌شود كه خداوند جنگها و حوادث دردناكى كه نعمتها را موقتا سلب مى‌كند، بر آنها فرو مى‌ريزد، شايد بيدار شوند.