آمده بود كه نشان مى‌دهد كه آنها نه يك قرب، بلكه قربها در آن مى‌جويند، و شك نيست كه" قرب" و" قربت" در برابر پروردگار به معنى نزديكى مكانى نمى‌باشد، بلكه نزديكى مقامى، يعنى رفتن به سوى او كه كمال مطلق است، و پرتوى از صفات جمال و جلالش را بر صفحه فكر و جان افكندن.

[سوره التوبة (9): آيه 100]

وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (100)

ترجمه:

100- پيشگامان نخستين از مهاجرين و انصار و آنها كه به نيكى از آنها پيروى كردند، خداوند از آنها خشنود و آنها (نيز) از او خشنود شدند، و باغهايى از بهشت براى آنان فراهم ساخته كه نهرها از زير درختانش جريان دارد، جاودانه در آن خواهند ماند، و از اين پيروزى بزرگى است.

تفسير: پيشگامان اسلام‌

گر چه در باره شان نزول آيه فوق، مفسران روايات متعددى نقل كرده‌اند، ولى چنان كه خواهيم ديد هيچ كدام از آنها" شان نزول" آيه نيست، بلكه در واقع بيان مصداق و وجود خارجى آن است.

به هر حال به دنبال آيات گذشته كه بيان حال كفار و منافقان را مى‌نمود در آيه فوق اشاره به گروه‌هاى مختلف از مسلمانان راستين شده است و آنها را در سه گروه مشخص تقسيم مى‌كند.