دزدزدگى، يا بيمارى، يا گم كردن اموال خود، و يا علل ديگر، به چنين وضعى افتاده‌اند، اينگونه اشخاص را بايد از طريق زكات به مقدارى كه براى رسيدن به مقصد لازم است بى‌نياز ساخت.

در پايان آيه به عنوان تاكيد روى مصارف گذشته مى‌فرمايد:" اين فريضه الهى است" (فَرِيضَةً مِنَ اللَّهِ‌).

و بدون شك اين فريضه، حساب شده، و كاملا دقيق، و جامع مصلحت فرد و اجتماع است، زيرا" خداوند دانا و حكيم است" (وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ‌).

در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- فرق ميان" فقير" و" مسكين"

در ميان مفسران گفتگو است كه آيا فقير و مسكين، مفهوم واحدى دارند و به عنوان تاكيد در آيه فوق ذكر شده‌اند؟ و بنا بر اين مصارف زكات، هفت مصرف مى‌شود، و يا اينكه دو مفهوم مخالف دارند؟

غالب مفسران و فقها احتمال دوم را پذيرفته‌اند، ولى در ميان طرفداران اين عقيده، نيز در تفسير اين دو كلمه، گفتگوهاى زيادى است، اما آنچه نزديكتر به نظر مى‌رسد اين است كه" فقير" به معنى كسى است كه در زندگى خود كمبود مالى دارد، هر چند مشغول كسب و كارى باشد و هرگز از كسى سؤال نكند، اما" مسكين" كسى است كه نيازش شديدتر است و دستش از كار كوتاه است، و به همين جهت از اين و آن سؤال مى‌كند.

شاهد اين موضوع، نخست ريشه لغت مسكين است كه از ماده" سكون" گرفته شده، گويا چنين كسى بر اثر شدت فقر، ساكن و زمينگير شده است.

ديگر اينكه ملاحظه موارد استعمال اين دو كلمه در قرآن معنى فوق را تاييد