اين حكم در سال دوم هجرت پيامبر ص تشريع شد.

البته همانگونه كه بعدا به خواست خدا اشاره خواهيم كرد، حكم زكات قبلا در مكه نازل شده بود، اما نه به صورت وجوب جمع‌آورى در بيت المال، بلكه خود مردم اقدام به پرداخت آن مى‌كردند، ولى در مدينه دستور جمع‌آورى و" تمركز" آن از ناحيه خداوند در آيه 103 توبه صادر گرديد.

آيه مورد بحث كه مسلما بعد از آيه وجوب اخذ زكات نازل شده، (هر چند در قرآن از آن ذكر گرديده است) مصارف گوناگون زكات را بيان مى‌كند.

و جالب اينكه آيه، با كلمه" انما" كه دليل بر انحصار است، آغاز شده، و اين نشان مى‌دهد كه بعضى از افراد خود خواه، يا بى‌خبر، انتظار داشتند بدون هيچگونه استحقاق، سهمى از زكات دريافت دارند كه با كلمه" انما" دست رد به سينه همه آنها زده شده است. در دو آيه قبل از اين آيه، نيز اين معنى منعكس بود كه بعضى بر پيامبر ص خرده مى‌گرفتند كه چرا سهمى از زكات را در اختيار آنها نمى‌گذارد و حتى در صورت محروم شدن از آن خشمگين مى‌شدند، اما به هنگام برخوردارى ابراز رضايت مى‌كردند.

به هر حال آيه فوق به روشنى مصارف واقعى زكات را بيان كرده، و به تمام توقعات بيجا پايان مى‌دهد، و آن را در هشت مصرف خلاصه مى‌كند:

1-" فقراء" نخست مى‌گويد:" صدقات و زكات براى فقيران است" (إِنَّمَا الصَّدَقاتُ لِلْفُقَراءِ).

2-" مساكين" (وَ الْمَساكِينِ‌).

در اينكه" فقير" و" مسكين" با هم چه تفاوتى دارند بحثى است كه در پايان تفسير آيه خواهد آمد.

3-" عاملان" و جمع‌آورى كنندگان زكات (وَ الْعامِلِينَ عَلَيْها).

اين گروه در حقيقت كارمندان و كاركنانى هستند كه براى جمع‌آورى‌